Upphaf þýzku þjóðarinnar var þróunarferill, sem tók margar aldir.  Orðið „þýzkur” kom fyrst fram á 8. öld og náði þá því næst aðeins yfir tunguna, sem töluð var í austurhluta Frankaríkis.  Í þessu ríki, sem var valdamest á dögum Karls mikla, bjuggu þjóðflokkar, sem töluðu germanskar og rómverskar mállýzkur.  Eftir dauða Karls (814) leið það undir lok.  Að loknum mismunandi og mörgum erfðaskiptum, urðu til Vestur- og Austurríki, sem höfðu nokkuð glögg landamæri milli þýzku- og frönskumælandi fólks.  Smám saman þróaðist samkennd meðal íbúa Austurríkisins.  Skilgreiningin „þýzkur” færðist af tungunni yfir á þá, sem töluðu málið, og að síðustu yfir á landssvæðið Þýzkaland. Landslag er mjög fjölbreytt og hrífandi.  Norðurþýzka láglendið, Miðhálendið og Foralparnir með nyrzta hluta Alpafjalla.

Svartiskógur liggur meðfram Efri-Rínarsléttunni, sem hefur hagstæðasta loftslagið í landinu og liggur u.þ.b. 80 m yfir sjó.  Í Svartaskógi er hæsta fjallið Feldberg, 1.493 m, umkringt alls konar heilsuhælum. Austur frá Svartaskógi teygjast Svaba-Franken-fjöllin, 400 m há, þar sem hæst ber.  Austar er Bæjaraskógur í hálendi, sem liggur hæst 1.457 m.  Í þröngum dal, milli Bingen og Bonn, rennur aðalumferðaræð landsins, Rín, úr suðri til norðurs í gegnum Hellufjöll, sem eru tilltölulega strjálbýl vegna minni frjósemi jarðarinnar en í skjólgóðum hliðardölum Rínardalsins.  Milli Rínarlandsins í vestri og Thüringen í austri teygist hessneska miðhálendið, hæst 500-600 m, með dölum og lægðum.
.