Landið.  Meðalhæð landsins yfir sjó er 800 m.  Tveir meginfjallgarðar skipta landinu í austurhluta og Atlantshafshluta.  Rif-fjöllin í norðri liggja meðfram Miðjarðarhafinu en Atlasfjöllin um mitt landið.  Landshlutarnir tveir tengjast um hið þrönga Taza-skarð í norðausturhlutanum og hefðbundna vegi.  Þessir fellingafjallgarðar mynduðust á tertíertíma (fyrir 66,5-1,6 milljónum ára) við jarðskorpuhreyfingar.  Þá byltust setjarðlög Teþíshafs, sem lá þá upp að ströndum Norður-Afríku.
Rif-fjöllin eru jarðfræðilegur hluti fjallgarðanna, sem teygjast suður frá Íberíuskaga í Evrópu.  Gíbraltarsund myndaðist eftir tertíertímann.  Þessi bogamyndaði fjallgarður rís brattur upp frá mjórri strandlengjunni við Miðjarðarhafið.  Flestir kalktindarnir eru hærri en 1500 m og ná 2456 m hæð í Tidirhine-fjalli.

Atlasfjöll ná yfir þrjá greinilega fjallgarða.  Há-Atlasfjöllin eru 740 km löng og byrja sem lágar hæðir við Atlantshafið.  Þau hækka fljótt í rúmlega 2000 m yfir sjó og ná mestri hæð í Toubkalfjalli (4165m), sem er hæsta fjall Marokkó.  Mið-Atlasfjöllin teygjast frá Há-Atlasfjöllum til norðurs og ná 3340 m hæð.  Anti-Atlasfjöllin teygjast til suðvesturs frá Há-Atlasfjöllum í átt að Atlantshafi.

Austan Rif- og Atlasfjalla er Moulouya-lægðin, hálfþurrkalandslag, sem myndaðist við rof Moulouya-árinnar.  Austar eru Háslétturnar í austurhlutanum í 1200-1300 m hæð yfir sjó.  Þær eru framhald landmyndana í Alsír.  Þurrkasvæðin sunnan og suðaustan Atlasfjalla eru norðausturjaðar Sahara en mjótt belti við rætur fjallanna er kallað For-Sahara.

Atlantshafshluti landsins er að mestu sléttur með fínkornóttum setlögum og aðrar grófari.  Lægð Seou-árinnar í norðvesturhlutanum, milli Rif-fjalla og línu milli Rabat og Fez, er árframburður.  Hluti hennar, Rharb-sléttan, er landbúnaðarhérað.  Sunnan Rabat-Fez-línunnar, milli Atlasfjalla og Atlantshafsins, eru nokkrar hásléttur, sem eru kallaðar einu nafni Marokkósléttan.  Þar eru m.a. Sais-sléttan í grennd við Fez og Meknes, Tadla-sléttan norðaaustan Marrakesh, Haouz-sléttan mestan Marrakesh og Chaouia-, Doukkala- og Abda-slétturnar sunnan Casablanca.  Milli Há-Atlasfjalla og Anti-Atlasfjalla er Sous-árdalurinn.  Strandlengja landsins er regluleg og þar eru fáar náttúruhafnir.  Áður en nútímahafnir voru byggðar gerðu sandrif og sker siglingar erfiðar og hættulegar með ströndum fram.

Vatnasvið.  Fjalllendi landsins dregur til sín mikla úrkomu, regn og snjó, áveðursmegin.  Loftmassar frá Norður-Atlantshafi skella á strandfjöllunum og mynda fjölda óþrjótandi vatnsfalla.  Marokkó hefur stærsta vatnasvið landa í Norður-Afríku.  Flestar ár koma upp annaðhvort í vesturhlíðum Atlasfjalla eða í suðurhlíðum Rif-fjalla og streyma til Atlantshafs í vestri.  Sebou-ánin er 450 km löng og er vatnsmest.  Vatnasvið hennar geymir u.þ.b. helming alls vatns á yfirborði landsins.  Oum er-Rbia er lengsta á landsins (555 km).  Moulouva er eina stóra áin, sem rennur til Miðjarðarhafs.  Hún kemur upp í austurhlíðum Mið-Atlasfjalla og rennur heila 515 km að ósunum við alsírsku landamærin.  Nokkrar stuttar ár koma upp í norðurhlíðum Rif-fjalla og renna til Miðjarðarhafs.  Nokkrar litlar ár koma upp á þurrlendissvæðinu í austurhlíðum Há-Atlasfjalla og falla til Sahara (Guir, Rheris, Ziz Dades og Draa).  Þótt vatnsmagn þeirra sé lítið, falla þær allar um djúp gljúfur.  Allt frá því á fjórða áratugi 20. aldar hafa árnar verið stíflaðar vegna áveitna, raforkuframleiðslu og til að draga úr flóðahættu.

Jarðvegur.  Leirkenndur mergiljarðvegur (tirs) á Chaouia-, Doukkala- og Abda-sléttunum gefur af sér góða uppskeru hveitis og byggs, þegar úrkoma er næg, og getur haldið í sér nægum raka fyrir beitilönd.  Ljósleitur kalkjarðvegur (hamri) er á Sais-sléttunni í kringum Meknes og Fez.  Þar eru góðar vínekrur og kornuppskeran getur verið góð, þótt hann innihaldi lítinn raka. Dhess er aðaljarðvegstegundin í Sebou-lægðinni. Þessi jarðvegur er leir- og leðjublandaður árframburður, sem stendur undir mestum hluta ræktunar í landinu með áveitum.  Annars staðar er jarðvegur lítt til landbúnaðar fallinn, s.s. sendinn jarðvegur í Mamora-skógunum austan Rabat og meðfram mestum hluta norðurstrandarinnar, og grýttur jarðvegur á hálfþurrkasvæðum landsins.

Loftslagið.  Á norðurströndinni, norðan og vestan Sahara, ríkir að mestu Miðjarðarhafsloftslag með mildum og rökum vetrum og heitum og þurrum sumrum.  Regntíminn er venjulega á tímabilinu október-apíl.  Úrhellisrigning veldur stundum skaðræðisflóðum en nokkrir þættir draga almennt úr úrkomunni.  Marokkó er í suðurjaðri lægðabeltis yfir Norður-Atlantshafið.  Því er úrkoman tiltölulega lítil og minnkar til suðurs.  Háþrýsingshryggir myndast oft úti fyrir ströndinni á regntímanum og beina óveðrinu til norðurs.  Þeir valda þurrkum, ef þeir eru kyrrstæðir í langan tíma.  Kaldi Kanarístraumurinn fyrir vesturströndinni veldur stöðugleika í loftmössunum og dregur þar með úr úrkomu.

Á hinum stóru og breiðu láglendissvæðum er meðalársúrkoman um 800 mm á norðanverðri Rharb-sléttunni og lægri en 200 mm í Sous-dalnum.  Sunnar, handan Anti-Atlasfjalla, ríkir hálfþurrkaástand og síðan tekur eyðimörkin við.  Hæð yfir sjó hefur mikil áhrif á þetta ríkjandi veðurfar, því að úrkoman er mun meiri í fjalllendinu.  Um miðbik Rif-fjalla er meðalársúrkoman 2030 mm og uppi í Há-Atlasfjöllum mun sunnar er hún 760 mm.  Snjór er algengur í 2000 m hæð yfir sjó og þar hverfur hann ekki fyrr en síðla á vorin eða snemmsumars.  Fjöll landsins mynda regnskugga og hlémegin þeirra eru eyðimerkuraðstæður.

Á láglendinu í grennd við ströndina ríkir stöðug hafgola, sem dregur úr áhrifum sumarhitans.  Meðalhiti sumarsins í strandborgunum er á bilinu 18°C-28°C.  Inni í landinu fer hann upp í 35°C.  Seint á vorin og sumrin má búast við hinum heita, rykmettaða og þurra Cherqui-vindi frá Sahara, sem næðir yfir fjöllin niður á láglendið.  Þá hækkar hitinn verulega, oft upp í 41°C.  Hann getur þurrkað uppskeruna og valdið miklu tjóni.  Á veturna gætir áhrifa frá hafinu á hitastigið við ströndina.  Þar er meðalhitinn á bilinu 8°C-17°C.  Innar í landinu fellur hitinn verulega og fer stundum niður fyrir frostmark.