Þróun lýðræðisins í landinu hefur verið einstæð meðal latnesk-amerískra þjóða hvað hraða, áfanga og tímasetningu efnahagsbata og fólksfjölgunar snertir.  Tuttugasta öldin var tímaskeið þróunar frá fátæku bændasamfélagi í hraðvaxandi borgarþjóðfélag, sem nýting olíuauðlinda landsins olli.  Þessar breytingar höfðu í för með sér efnahagsvandamál og svæðisbundinn ójöfnuð, sem olli pólitískum deilum um stefnuna fyrir heildina.  Ríkisstjórnin stendur frammi fyrir miklum flutningum fólks úr dreifbýlinu til borganna og miklu aðstreymi ólöglegra innflytjenda frá nágrannalöndunum.

Venesúela byggði afkomu sína aðallega á útflutningi matvæla en verður nú að flytja inn matvæli og neyzluvörur til að anna nýjum kröfum og þörfum sístækkandi markaða í borgum landsins.  Olíupeningarnir streymdu inn í landið og lántökur erlendis voru stjórnlausar.  Erlendar skuldir ollu vandræðum og ekki batnaði ástandið í olíukrísunni á áttunda og níunda áratugnum.  Landsmenn hafa ekki farið varhluta af ofstjórnunartilhneigingum stjórnvalda og spillingu í stjórnkerfinu, sem er reyndar litið á sem sjálfsagðan hluti í Latnesku-Ameríku.  Engu að síður hefur lýðræðið í landinu og stjórnmálaástandið verið í allgóðu jafnvægi frá því á sjötta áratugnum.