Náttúrufar eyjanna er mjög skylt.  Þær standa báðar á neðansjávarsökkli, þar sem mikill fjallhryggur hlóðst upp í eldgosum á tertíertíma.  Hann liggur um St. Kitts frá nv til sa, út á vötnum þakinn skaga og hverfur þar í sjó.  Hann heldur þar áfram á 8 m dýpi, þar til hann birtist á ný á Nevis.  Neðansjávarhryggurinn, sem kallast 'The Narrows' (Þrengslin), er 3 km breiður og þakinn kóralrifjum.

Nevis er hér um bil kringlótt og er í raun efsti hluti mikils eldfjalls, Nevis Peak (985 m), með aðalgíginn á miðri eyjunni.  St. Kitts er ílöng og státar af tveimur eldfjöllum, Mt. Misery (1156 m) og south East Range (900 m).  Mt. Misery gaus síðast árið 1962.

Loftslagið.  Eyjarnar eru á staðvindasvæði hitabeltisins (17°20'N og 62°47'V; 17°10'N og 62°35'V).  Hálendi beggja veldur mismunandi mikilli úrkomu eftir staðháttum.  Mest rignir hæst uppi í fjöllum áveðurs (3750 mm á ári; Rvk 834 mm).  Venjulega eru fjöllin týnd í þykkri skýjahulu um hádegisbil á hverjum degi.  Þegar neðar dregur, minnkar úrkoman allt niður í 1200 mm.  Hlémegin vi South East Range, við Basseterre og á suðurströnd Nevis er meðalúrkoma ársins ekki nema 750 mm.  Vetrarmánuðirnir eru úrkomuminnstir, þannig að meira vatn gufar upp en fellur til jarðar.  Þetta á einnig við um mjóa skagann, sem teygist frá St. Kitts til Nevis, en þar eru engin fjöll, sem draga til ´sin rakann.  Loftslagið á hinum þurrviðrasamari strandsvæðum er mjög þægilegt, lítill loftraki miðað við aðrar Karíbaeyjar og jafn hiti allt árið (jan: tæpl. 25¨c; 27,5°C í ágúst).  Mestur getur hitinn orðið 32°C en minnstur 18°C, en það gerist bara fáa daga á ári.

Gróður.  Gróðurinn fer eftir hæð yfir sjó.  Efst er graslendi, sem notað er til beitar.  Á næsta belti fyrir neðan, allt niður að 800 m.y.s., er fjallaregnskógur, en síðan tekur við hinn venjulegi regn-skógur niður að 300 m.y.s. en þangað upp nær ræktað land.  Upprunalegur gróður neðan 300 m er að langmestu leyti horfinn.  Mest er eftir af honum á nesinu á suðaustanverðri St. Kitts.  Á austur-ströndinni eru enn þá nokkuð stór mangrove-svæði.  Suðurhlutinn er tiltölulega ósnortinn og þar er fyrirhugað að stofna þjóðgarð.

Íbúarnir búa flestir með ströndum fram á báðum eyjunum.  Mestu þéttbýlin eru Basseterre (15.000), og Sandy Point Town á St. Kitts auk Charlestown (2.500) á Nevis.  Eyjarnar eru að mestu óbyggðar inni til landsins og brattar fjallahlíðarnar eru vaxnar þéttum regnskógi.  Suðausturskagi St. Kitts með saltvötnunum er líka óbyggður, þar eð jarðvegur er of næringarsnauður og úrkoma of lítil til land-búnaðar.  Smáeyjan Sombrero er óbyggð.

Íbúarnir eru að mestu afkomendur negraþræla, indverja og kínverja.  Aðeins 2% þeirra eru af evrópskum uppruna.  Líkt og á öðrum Karíbaeyjum hefur ör fólksfjölgun valdið verulegum vandræðum.  Vinnumarkaðurinn tekur ekki við þessari miklu fjölgun, þannig að hundruð manna verða að flytja brott ár hvert til að finna atvinnu.  Flestir laðast að Bandaríkjunum eða eyjum í Karíbahafi, sem tilheyra þeim.

Avinnulífið.  Þrátt fyrir að stjórnvöld hafi lagt og leggi enn þá mikla áherzlu á uppbyggingu iðnaðar, hefur landbúnaður haldið velli sem veigameiri atvinnugrein, en ferðaþjónustan er orðin að aðalatvinnugreininni.  Þróun atvinnulífsins er mjög ólík á St. Kitts og Nevis.  Á St. Kitts eru stór-eignabændur, sem reka 30 bú á 90% hins ræktaða lands.  Sykurreyr er ræktaður upp að 300 m.y.s.  Smábúskapur með blandaða ræktun, mest gæðabaðmull, er aðeins stundaður á þremur stöðum á eyjunni milli 200 og 300 m.y.s.  Ræktun sykurreyrs hófst fyrir rúmlega 3 öldum og tók við af tóbaksræktun frumbyggjanna, þar sem verðfall varð á því í Evrópu vegna mikils framboðs.  Sykur-plantekrurnar voru reknar með vinnuafli negraþræla.  Í upphafi 20. aldarinnar tókst að tvöfalda ræktun sykurreyrs með nýjum aðferðum.

Þrátt fyrir aldalanga nýtingu jarðvegarins til þessarar einhæfu ræktunar, var þessi gosefnajarðvegur nægilega frjósamur til að slíkt væri hægt.  Samt hefur dregið úr framleiðslu landsins frá árinu 1964 vegna þess, að hæfileiki jarðvegsins til endurnýjunar var ofmetinn og stórjarðeigendur gáfu sér ekki tíma til að bera áburð á akra sína, þegar þeir hættu sykurræktun og hófu ávaxtarækt í staðinn.  Framleiðsla sykurreyrs minnkaði úr 43.000 tonnum í kringum 1970 í 23.000 tonn 1989 en þessi ræktun er samt mikilvægur atvinnuvegur á St. Christopher, í nánd við 20% brúttóframleiðslu eyjarinnar og stendur undir fimmtungi þjóðartekna.  Stór hluti gjaldeyristekna er notaður til innflutnings matvæla.  Öll uppskera sykurreyrs á báðum eyjunum er unnin í sykurverksmiðju í Basseterre.  Auk sykurframleiðslunnar eru fleiri iðnfyrirtæki, sem hafa komið sér fyrir í Basseterre á St. Christopher, m.a. baðmullarkjarnaverksmiðja, brugghús, vefnaður og sígarettuverksmiðja. Auk þess eru tvö fyrirtæki, sem framleiða sjónvörp, útvörp og elektróníska tengikubba fyrir Bandaríkjamarkað. 

Atvinnuuppbyggingin á Nevis er með allt öðru móti.  Þar er smábúskapur yfirgnæfandi og lítill iðnaður.  Meiri hluti smáfyrirtækja þessa litla eyjaríkis er á Nevis.

Ferðaþjónustan hefur  orðið að mikilvægri atvinnugrein frá upphafi í kringum 1970.  Nú er hún í öðru sæti gjaldeyrisskapandi atvinnugreina.  Kjarni hennar og bezt útbúna ferðamannasvæðið er við Frigate Bay sunnan Basseterre á St. Christopher.

Samgöngukerfi beggja eyjanna eru góð og flutningur landbúnaðarframleiðslunnar til Basseterre gengur snurðulaust.  Þar var gerð hafskipahöfn árið 1981, sem jók og bætti aðstæður mjög.  Sykurplantekrurnar eru tengdar með 58 km löngu járnbrautarkerfi.  Vegakerfið í heild er u.þ.b. 250 km langt og leyfilegur fjöldi farartækja er 4.000.

Mörg flugfélög stunda áætlunar- og/eða leiguflug til flugvallarins Golden Rock norðaustan Basseterre. Flugbrautir eru nógu langar fyrir stórar flugvélar.