Efnahagslíf landsins hefur tekið miklum breytingum síðan 1960.  Landbúnaðurinn er enn þá leiðandi afl í atvinnulífinu og aðaluppspretta atvinnu, þótt hlutur þess í vergri þjóðarframleiðslu hafi minnkað við aukna iðnvæðingu.  Minna en þriðjungur landsins er ræktaður vegna þurrka og ófrjósams jarðvegs.  Algengustu uppskerurnar eru hveiti og bygg.  Miklar sveiflur eru í framleiðslunni milli ára vegna mismunandi úrkomu og það hefur valdið sveitafólkinu miklu harðræði.  Baðmull er verðmætasta uppskeran og var aðalútflutningur landsins fram á miðjan áttunda áratug 20. aldar.  Talsvert er ræktað af grænmeti, sítrusávöxtum, ólífum, tóbaki og sykurrófum.  Geitum og sauðfé er beitt víða.  Á þurrustu svæðunum er hirðingjabúskapur enn þá algengur, þótt stöðugt dragi úr honum.

Iðnaðurinn er víða byggður á landbúnaðinum, s.s. matvælaframleiðsla og textíliðnaður.  Á miðjum sjöunda áratugnum var stefna ríkisstjórnarinnar hröð iðnvæðing, einkum í þungaiðnaði (járn, stál o.þ.h.).  Nú er iðnaðurinn orðinn allfjölbreyttur og landið framleiðir m.a. traktora og sjónvarpstæki.  Þessi hraða og mikla iðnvæðing hefur hvatt marga til að flytja úr sveitum í borg.

Sýrland er mikið olíuframleiðsluland.  Olía stendur undir 44% heildarútflutningsins og ýmiss konar olíuiðnaður hefur sprottið upp í kringum aðalhreinsunarstöðvarnar.  Gríðarstórt olíusvæði fannst á Deir ez Zor-svæðinu um miðan níunda áratuginn.  Víða er að finna miklar birgðir af fosfati í jörðu.  Þær koma sér vel við vaxandi framleiðslu tilbúins áburðar.  Lögð hefur verið mikil áherzla á uppbyggingu góðs samgöngukerfis, því að samgönguleysið var fyrrum aðaldragbíturinn á grózku í efnahagslífinu.  Nútímahafnir hafa verið byggðar í Latakia og Tartus, þannig að nú fer útflutningur landsins ekki um Beirut (Líbanon).  Aðalborgirnar eru tengdar með þjóðvegum og/eða járnbrautum.