Úzbekar höfðu búið í sínum heimshluta um aldir áður en ríki þeirra var stofnað á þriðja áratugi 20. aldar.  Þar var áður persneska héraðið Sogdiana, sem Makedóníuleiðtoginn Alexander mikli lagði undir sig á 4. öld f.Kr. og arabar náðu á sitt vald á 8. öld.  Á 13. öld var það innlimað í Mongólíu (Genghis Khan) og aftur á 14. öld (Tamerlane).  Á 16. öld voru kanötin Bukhoro (Bukhara) og Khiva stofnuð og Kokandkanatið á 18. öld.  Rússar náðu öllu svæðinu á sitt vald á árunum 1865-73.

Uppbygging verzlunarkeðju keisarans með baðmull leiddi til blóðugra átaka milli Rússa og innfæddra.  Úzbekar og aðrir landsmenn mótmæltu breytingum á eignarhaldi lands og skorti á matvælum, sem leiddi af aukinni ræktun baðmullar í stað fæðu fyrir lýðinn.  Hætt var við mörg stór áveituverkefni vegna uppreisna verkamanna, sem mótmælti bágum vinnuskilyrðum og lágum launum.  Árið 1916 sameinuðust Úzbekar öðrum Mið-Asíulöndum í byltingu gegn stjórn keisarans og þúsundir féllu.

Eftir rússnesku byltinguna 1917 héldu basmachi-skæruliðar í Úzbekistan áfram að berjast gegn Sovétvaldinu fram á þriðja áratuginn.  Sovétríkin komu á breyttu stjórnarfyrirkomulagi í landinu.  Khiva og Bukhoro héldu sínum yfirráðasvæðum og urðu sjálfstæð Sovétlýðveldi árið 1920.  Þau fengu í rauninni enga sjálfstjórn og brátt voru þau sameinuð.  Árið 1924 var Sovétlýðveldið Úzbek sett saman úr Túrkestanlýðveldinu og Khiva- og Bukhorolýðveldunum.  Tadjiklýðveldið var hluti af Úzbek til 1929 og fyrrum Karakalpaklýðveldið var sameinað því árið 1936.  Nokkrum sinnum var landsvæðum skipt milli Kazakh og Úzbeklýðveldanna eftir síðari heimsstyrjöldina.  Úzbekistan gerðist aðili að Sameinuðu þjóðunum 1992.