Á víkingaöld (um 800-1050) voru Skandínavar meðal mestu siglingaþjóa í Evrópu. Þeir sigldu á knörrum og réru langskipum, og fóru ýmist með ófriði eða stunduðu verzlun. Sums staðar settust þeir um kyrrt í hernumdum löndum og stofnuðu sjálfstæð víkingaríki. Svíar herjuðu í austurveg um Eystrasalt, sigldu upp eftir ám og stofnuðu Garðaríki á Rússlandi; höfuðstaðir voru Hólmgarður og Kænugarður, sem nú heita Novgorod og Kiev. Danir og Norðmenn fóru í vesturveg, stofnsettu víkingaríki í kringum Jórvík á Englandi austanverðu, í Orkneyjum, í kringum Dyflinni á Írlandi og í Normandí á Frakklandi með höfuðstað í Rúðuborg, nú Rouen. Í þessum löndum runnu norrænir menn saman við innfædda og týndu smám saman tungu sinni og þjóðerni. Áhrifa þeirra gætir þó enn víða í örnefnum og norrænt mál, norn, var talað á skosku eyjunum fram á 18. öld. Varanlegast varð landnám norrænna manna þar sem þeir hittu fyrir mannauð eða fábyggð lönd, í Færeyjum, á Íslandi og Grænlandi. Forn víkingaskip hafa fundist í Noregi og Danmörku, sæmilega varðveitt í jörðu og sjó. Eftirlíkingar sem gerðar hafa verið í nútíðinni sanna, hve þau hafa verið góðir farkostir. Stílfærðar myndir í íslenskum handritum sýna að lag skipanna hefur haldist fram eftir öldum.

Kiev, Kænugarður, er höfuðborg Úkraínu og Kievhéraðs við ána Dnepr í Miðnorður-Úrkraínu.  Hún er stærst borga landsins og verksmiðjur hennar framleiða vélbúnað, vélaverkfæri, efnavöru, farartæki, matvæli, textílvöru, fatnað, timburvörur og prentað efni.  Þarna er líka stór markaður fyrir afurðir bænda á nágrannasvæðum (korn, ávextir, sykurrófur o.fl.).  Kænugarður er falleg borg með fjölda grænna svæða og garða auk sögulegra mannvirkja.  Borgin stendur að mestu á hæðum ofan árinnar Dnepr.  Gamli miðbærinn á hægri árbakkanum nær yfir kirkjum prýddar hæðir og rúsir virkja og borgarmúra.  Nýrri hlutar borgarinnar, sem voru að mestu byggðir eftir síðari heimsstyrjöldina, eru á vinstri bakkanum.  Undir borginni þeytast neðanjarðarlestir milli staða.

Kænugarður er meðal veigamestu trúarmiðstöðva Rússlands og þar hafa nokkrar sögulegar kirkjur staðizt tímans tönn.  Hin merkasta þeirra er Dómkirkja hl. Soffíu (Hagia Sophia; 11. öld; safn).  Hún var að endurbyggð að mestu á 17. og 18. öld.  Hún er elzta kirkja landsins og er kunn fyrir freskur og mósaíkverk.  Hið stóra Perchersky-klaustur (Hellir; 11. öld) er þekkt fyrir katakombur sínar.  Það er meðal helgustu bygginga austurkirkjunnar í Rússlandi.  Barokkirkja hlþ Andresar og Dómkirkja hl. Valdimars (s.hl. 19. aldar) eru einnig skoðunarverðar.  Rústir Gullna hliðsins (11. öld), sem var eitt sinn aðalhlið borgarinnar er áhugavert.  Í borginni er stór háskóli, vísindaakademía, nokkrar rannsóknarstofnanair, tónlistar- og óperuhús, fjöldi safna auk stórs íþróttaleikvangs.

Kænugarður er oft kallaður móðir rússneskra borga.  Borgarsvæðið var líklega byggt á fjórðu öld og varð fljótt að mikilvægum verzlunarstað við aðalsamgönguleiðir.  Árið 882 náðu væringjar henni á sitt vald og gerðu hana að höfuðborg.  Árið 988, þegar Valdimar I ríkti (Hl. Valdimar), snérust íbúar borgarinnar til rétttrúnaðar og borgin varð vagga kristninnar og austurkirkjunnar í Rússlandi.

Lega borgarinnar í grennd við rússnesku landamærin gerði hana eftirsóknarverða fyrir árásarheri.  Mongólar réðust á hana og eyðilögðu árið 1240 og héldu henni til 1360, þegar hún féll til Litháens.  Árið 1482 réðust tatarar frá Krímskaga á hana og árið 1569 var hún innlimuð í Pólland.  Kósakkar, undir stjórn Bohdan Khmelnystsky, gerðu uppreisn gegn póskum yfirráðum og gerðu Kænugarð að höfuðborg hins skammlífa, úkrainska ríkis.  Árið 1686 var borgin lögð undir Rússland.

Á 18. öld var borgin víggirt rækilega og á 19. öld stækkaði hún sem verzlunarborg og miðstöð iðnaðar.  Þjóðverja náðu henni undir sig í fyrri heimsstyrjöldinni og þar var mikið barizt á árunum 1917-20 í kjölfar rússnesku byltingarinnar.  Árið 1934 tók Kiev við hlutverki Kharkiy sem höfuðborg Sovétlýðveldisins Úkraínu.  Í síðari heimsstyrjöldinni héldu Þjóðverjar borginni á árunum 1941-43 og ollu miklum skemmdum.  Næstum 200 þúsund íbúa hennar voru drepnir.  Eftir stríðið var borgin endurbyggð og tók aftur stöðu sína sem ein aðalmiðstöð efnahags- og menningarmála Rússlands.  Í kjölfar hruns Sovétríkjanna 1991 varð hún höfuðborg sjálfstæðs ríkis.  Áætlaður íbúafjöldi 1990 var rúmlega 2,6 milljónir.