Fyrrum var Noregur bændasamfélag líkt og Ísland.  Þar erjuðu bændur landið, stunduðu fiskveiðar og skógarhögg og ungir menn hleyptu heimdraganum og sigldu út í heim.  Enn þá eru þessar athafnir í fullu gildi en iðnaður er orðinn aðalatvinnuvegur landsins.

Iðnaður.  Iðnþróunin byggðist og byggist á ódýrri vatnsorku og Norðmenn voru lengi mestu notendur raforku miðað við höfðatölu.  Meðal orkufrekra iðnfyrirtækja eru verksmiðjur, sem framleiða ál, kopar, nickel, sink, títaníum og köfnunarefni í tilbúinn áburð og sprengiefni.  Verksmiðjur, sem framleiða trjákvoðu og pappír nýta bæði raforku og trjávið.  Nokkuð er um stál- og járnframleiðslu í norðurhluta landsins og mikið er um skipasmíðar og byggingu olíuborpalla auk framleiðslu vökvaaflstækja.  Olíuiðnaðurinn í Norðursjónum skapaði mörg atvinnutækifæri, s.s. við framleiðslu tækja, birgðaöflun og aðra þjónustu.  Lækkun heimsmarkaðsverðs á olíu olli talsverðum erfiðleikum við dýra vinnlslu olíunnar í Norðursjónum.

Landbúnaður.  Nú á dögum eru einungis 7% vinnuaflsins bundin í landbúnaði.  Landbúnaðurinn er erfiður vegna fjalllendisins og skorti á frjósömum jarðvegi, þannig að einungis 3% landsin eru talin nýtileg á þessu sviði.  Beitilönd eru víð og breið og heyöflun tiltölulega auðveld.  Landið er sjálfu sér nægt með mjólk og mjólkurvörur.  Ræktunin beinist aðallega að höfrum, byggi og hveiti auk kartaflna og fóðurkáls.  Kornvara og ávextir eru að mestu innfluttir.  Bændabýli eru lítil og langflest í einkaeign.  Samvinnufélög sjá að mestu um vinnslu og sölu afurða og innkaup fyrir landbúnaðinn.

Skógarhögg er verulegur atvinnuvegur, sem oft er í höndum bænda, sem eiga mestan hluta skóglendis.  Trjáviðurinn er aðallega unninn í verksmiðjum, sem framleiða trjákvoðu og pappír til útflutnings og innanlandsþarfa.

Fiskveiðar eru stundaðar víðast með ströndum fram.  Þar ber hæst stór og lítil úrgerðafélög og bændur, sem drýgja tekjur sínar á þennan hátt.  Djúpsjávarveiðar eru stundaðar með verksmiðjutogurum og útflutningur fiskafurða vegur þungt í efnahagslífinu.  Einkum er fluttur út frosinn þorskur og niðursonar sardínur og síld.  Síldin er líka brædd og notuð í fiskimjöl.  Hvalveiðar voru mun mikilvægari atvinnugrein á 20. öldinni en nú.  Fiskirækt hefur verið í stöðugum vexti frá síðari hluta 20. aldar og hún hefur orðið fyrir ýmsum hremmingum á sokkabandsárunum.  Engu að síður líta menn björtum augum til framtíðar á því sviði og halda ótrauðir áfram.

Aðalútflutningsvörur landsins eru trjákvoða, fiskur, hráolía, náttúrulegt gas, málmar, efnavara og vélbúnaður.  Gasleiðslur hafa verið lagðar til nokkurra nágrannalanda.

Innflutningur til landsins byggist aðallega á vélbúnaði, eldsneyti og olíuvörum, efnavöru og textílvöru.  Aðalviðskiptalöndin eru m.a. Svíþjóð, Þýzkaland og Bretland.

Samgöngur.  Fjöllinn og firðirnir gera lagningu járnbrauta og vegagerð mjög erfiða.  Járnbrautin milli Ósló og Björgvinjar fer um 184 göng.  Mikill fjöldi ferja sér um flutninga yfir langa og djúpa firðina.  Aðalleiðirnar frá Ósló liggja um dalina eða með ströndum fram.  Vegakerfið var bætt verulega, þegar landið fór að hagnast á Norðursjávarolíunni en enn þá er fátt um hraðbrautir nema í nágrenni Ósló.

Flutningar á sjó eru enn þá veigamiklir.  Skerjagarðurinn og eyjarnar meðfram ströndinni skýla flutningaleiðunum.  Kaupskipafloti Norðmanna er einhver hinn stærsti í heimi.  Hann er veigamikil tekjulind.  Landslag og veðurfar gera samgöngur og flutninga oft erfiða.  Vegalengdir milli borga landsins eru miklar og samgöngur í lofti hafa komið sér vel.  Víða eru notaðar litlar sjóflugvélar, þar sem er ekki hægt að koma flugvöllum við vegna landslags eða veðurfars í afskekktum sveitum.  Norðmenn, Svíar og Danir reka flugfélagið SAS, sem varð fyrst til að hefja áætlunarflug yfir Norðurpólinn til BNA og Japans.  Aðalalþjóðaflugvöllur landsins er við Fornebu nærri Ósló.

Landsíminn er ríkisrekinn og ríkisútvarpið sér um rekstur útvarps og sjónvarps.  Fjöldinn allur af einkastöðvum er líka á öldum ljósvakans.