Viðskipti.  Mikill fólksfjöldi Möltu leiddi til viðskiptaerfiðleika og verulegs atvinnuleysis árum saman.  Þessi vandamál hafa aukizt eftir að landið varð sjálfstætt, því að 29% vinnuaflsins voru bundin í störfum fyrir brezku nýlenduherrana árið 1955.  Mikill fjöldi fólks fór úr landi til Kanada, Bretlands og BNA og mikið dró úr fæðingartíðni áratugum saman.  Ástandið batnaði smám saman og atvinnuleysið minnkaði í 2%.  Margir snéru heim aftur frá öðrum Evrópulöndum en þá fluttu Bretar leifar setuliðs sín heim 1979 og skildu 6000 manns eftir án atvinnu, þannig að vandamálið jókst á ný.  Þeir yfirgáfu m.a. skipasmíðastöð, sem hélt áfram rekstri í höndum einkaaðila, þannig að áfallið varð ekki eins mikið og ella og önnur starfsemi var efld eins og kostur var til að taka við vinnuaflinu. 

Stærsti vinnuveitandinn er slippurinn í Fort Ricasoli, sem býður m.a. beztu aðstöðu til hreinsunar tankskipa í heimi.  Mikil erlend fjárfesting hefur stuðlað að uppbyggingu margs konar iðnaðar, s.s. framleiðslu matvæla, vefnaðar, efnavöru og smíði véla, sem veitti tugþúsundum atvinnu.  List- og heimilisiðnaður hefur líka aukizt verulega, því að ferðamenn kaupa í auknum mæli alls konar listvefnað og silfurmuni.  Ríkið veitir mörgum hinna atvinnulausu tímabundna vinnu við alls konar störf í þágu hins opinbera.

Landbúnaður er stundaður á u.þ.b. 15.000 hektörum lands.  Á vesturhluta Möltu og á Gozo var kalkjarðvegurinn gerður nýtilegur með mold og áveitum (u.þ.b. 660 ha).  Lokuð áveitusvæði (u.þ.b. 100 ha) er að finna í Il-Ghadira- og Pwalesdölunum og þar er uppskeran a.m.k. tvöföld á við náttúrulegu ræktunarsvæðin og bændur geta skorið þrisvar upp á ári.  Það er þó langt í frá, að nægileg uppskera fáist til að brauðfæða þjóðina, bæði vegna úreltra aðferða og skorts á vatni til áveitna.  Möltubúar verða að flytja inn u.þ.b. 75% matvæla.  Aðalafurðir landbúnaðarins eru hveiti, bygg, matarolía, grænmeti, tómatar, tóbak, fíkjur og sítrusávextir.  Nokkuð er flutt út af kartöflum, vínberjum og ávöxtum.