Norðvesturhéraðið Kansu (Gansu) er hluti lösssvæðis A-Kína, sem Gulafljót (Hwangho; Huang He; stórt uppistöðulón og orkuverið Liuja Xia).  Til norðvesturs er langur láglendisgangur milli landamærisfjalla Tíbet í suðri og Góbíeyðimerkurinnar í norðri.  Gamla Silkileiðin lá milli vinjanna í jaðri eyðimerkurinnar og þar er nú járnbrautin og þjóðvegurinn til Sinkiang.

Lanzhou (Lantshou, Lanchow; 2 millj. íb.), höfuðborg Kansu, er mikilvægasta iðnaðarborg og járnbrautamiðstöð fjalllendisins við efri hluta Gulafljóts.  Héraðssafnið á afbragðssafn Yangshaoleirmuna frá eldri-steinöld auk annarra dýrgripa frá því að borgin var mikilvægur viðkomustaður í Silkileiðinni.

Hellahofið Bingling Si (Buddhalíkneski og freskur frá Norður-Wei- til Mingtímans; skoðunarferðir í bátum) er 60 km suðvestan Lanzhou á bakka uppistöðulóns Gulafljóts (Liuja Xia-raforkuverið).

Ferðamenn, sem fara um láglendisgang Kansu í átt til Sinkiang (Urumchi), ættu að staldra við á söguslóðum á Silkileiðinni til að njóta ferðarinnar til fulls.

Fjallaskarðið Jiayu Guan var eitt sinn hernaðarlega mikilvæg samgönguleið við vesturenda Kínamúrsins.  Handan skarðsins var Barbaraland samkvæmt skilgreiningum fyrri tíma.  Hanættin byggði fyrst virki í skarðinu, en núverandi *virki eru frá 14.-15. öld (Ming).

Dunhuang (Tunhwang; 80.000 íb.) er heimsþekkt vegna Búddaklaustra í hellum í nágrenni borgarinnar, sem stendur við austurjaðar Taklamakanvinjarinnar í eyðimörkinni.  Frá Lanzhou er 30 tíma ferð með bíl til Dunhuang.  Einnig er hægt að fara með járnbrautinni til Liuyuan við þjóðveginn til Urumchi og þaðan með bíl áfram í suðurátt eða með flugvél norðvestur til Jiuquan (600 km nv frá Lanzhou) og þaðan 300 km í vesturátt.

Þarna var herstöð þegar á 1. öld f.Kr.  Síðar náðu Tíbetar yfirráðum þar um tíma.  Pagódan við jaðar borgarinnar geymir sögu Buddhatrúarinnar, þótt íbúarnir séu fyrir löngu orðnir múslimar.  Dunhuang var í mestum blóma á meðan 'silkileiðin' var fjölfarin (minjar í Borgarsafninu).  Þar sameinuðust eða tvístruðust úlfaldalestirnar, sem héldu síðan áfram öðru hvorum megin við Taklamakaeyðimörkina meðfram Tarimlægðinni.  Nú lifa íbúarnir í vininni af landbúnaði (baðmull).

Mo Gao Ku (Qian Fo Dong), hinir víðfrægu **Dunhuanghellar eða Þúsundbúddahellarnir eru 25 km suðaustan Dunhuang, þar sem er að finna einhverja merkilegustu Búddalist í Kína.  Alls eru 492 mismunandi stórir hellar varðveittir.  Þeir voru grafnir í sandstein á fjórum hæðum og tengdir með tréveröndum.  Munkar bjuggu í þeim öllum á sínum tíma og þeir skildu eftir aragrúa af líkneskjum og freskum, sem lýsa lífi fólks af öllum stéttum og stigum síns tíma og eru jafnframt geysiáhugaverðar listsögulegar minjar.  Fyrstu listaverkin eru frá tíma Weiættarinnar og síðari tíma verk eru frá dögum Sui-, Tang- eða ættanna fimm og Song- og Yuanættanna.  Árið 1900 fann taómunkurinn Wang Yuanlu fyrir tilviljun þúsundir mynda og handrita í hellunum.  Þessir dýrgripir voru að mestu seldir útlendingum fyrir smánarverð og fluttir úr landi.  Bretinn Sir Marc Aurel Stein og Frakkinn Pau Pelliot keyptu slatta af þessum dýrgripum og sumir þeirra eru til sýnis í 'British Muserum' í London.  Kínverjar sjálfir fóru ekki að sinna rannsóknum og varðveizlu þessa ómetanlegu dýrgripa fyrr en alþýðulýðveldið var stofnað.  Sérstök stofnun í Dunhuang er vettvangur þessara rannsókna.  Hellarnir eru ekki upplýstir og því er nauðsynlegt að hafa með sér vasaljós, þegar þeir eru skoðaðir.

Í nágrenni Dunhuang, á milli risasandaldna er hið litla Mánasigðarvatn, sem Marco Polo getur í ferðalýsingu sinni.