Fort-de-France er höfuðborgin.  Hún er í 0-180m.y.s og íbúafjöldinn er í nánd við 120.000.  Þar er aðalviðskiptamiðstöð eyjarinnar og stjórnsýslusetur.  Hún er á vesturströndinni, norðan við samnefndan flóa, mjög miðsvæðis.  Skjólgott skipalægi varð til þess, að góð höfn var byggð.  Hún er kjarni borgarinnar á öllum sviðum.  Þar leggur að fjöldi skemmtiferðaskipa og útsýni yfir flóann er frábært víða að úr vestanverðri borginni.

Síðustu fimm áratugi hefur verið mikil grózka í borginni.  Íbúafjöldi hefur margfaldast, 80% vinnuaflsins er að finna þar eða í nánasta umhverfi og fólk streymir þangað úr dreifbýlinu.  Þriðjungur íbúa eyjunnar býr á svæðinu milli Schoelcher í vestri og Le Lamentin í austri.  Miðstöðvar iðnaðar, stjórnsýslu, bankastarfsemi og landbúnaðar eru í borginni, sem virðist vera að springa af athafnasemi.

Borgin dregur nafn af virkinu Fort-St-Louis, sem gnæfir yfir hafnarkjaftinum.  Byggingarsaga þess nær til daga Du Parquet landstjóra (1639).  Fyrstu landnemarnir voru hollenzkir mótmælendur og gyðingar, sem höfðu verið reknir frá Brasilíu og ætluðu að hefja nýtt líf á eyjunni.  Bæði óvinveittir indíánar og veikindi hjuggu stór skörð í raðir þeirra, þannig að fáir komust af.  Frakkar hófu byggingu bæjarins Fort-Royal árið 1669 og komu sér vel fyrir innan víggirðinga og múra.  Árið 1676 flutti Baas landstjóri aðsetur sitt til bæjarins, sem varð höfuðborg eyjarinnar og um leið Frönsku-Antilleyja árið 1681.  Á 19.öld stækkaði bærinn skipulega milli virkisins og Rivière-Madame, þar sem er núna miðbærinn. 

Mikil áherzla var lögð á þurrkun mýrlendis, sem var kveikja sjúkdóma í bænum.  Þá var grafinn mikill fráveituskurður, þar sem er nú að mestu leyti Boulevard du Général de Gaulle.  Þrátt fyrir allar tilraunir til framfara, settu fellibyljir, jarðskjálftar og gulufaraldrar stöðugt strik í reikninginn.  Árin 1762 og 1809, þegar eyjan var undir stjórn Breta, missti Fort-Royal forystuhlutverk sitt og á árum stjórnarbyltingarinnar var bærinn margskírður nýjum nöfnum, t.d. Fort-République, République-Ville o.fl.  Loksins fékk hann nafnið Fort-de-France árið 1802, þegar Napóleon var við völd.  Hinn 11. apríl 1839 fórust 400 íbúar bæjarins í jarðskjálfta og árið 1890 eyddist hann hér um bil alveg í stórbruna.  Eftir stórgos Mt. Pelée árið 1902, sem gjöreyddi bænum Saint-Pierre, hófst vöxtur Fort-de-France fyrir alvöru.  Íbúafjöldi var u.þ.b. 10.000 um síðustu aldamót en árið 1936 voru þeir orðnir 40.000.  Þessi þróun hélt síðan áfram að lokinni seinni heimstyrjöldinni.

Skoðunarverðir staðir
Place de la Savane er trjágirt miðtorg borgarinnar, prýtt blómategundum frá öllum hlutum eyjarinnar.  Umhverfis það er fjöldi hótela og veitingastaða og það tengist viðskiptahverfi borgarinnar með verzlunargötum, þar sem fólk hittist yfir púnsglasi.  Púns kemur í stað drykkjarins pastis, sem drukkinn er í Frakklandi.  Fallegustu stúlkur á karabísku eyjunum svífa framhjá verzlunum og krám, rætt er um daginn og veginn og fólk nýtur lífsins.  Torgið er miðstöð hátíðarhalda og alls konar uppákoma.  Stytta Jósafínu keisaraynju er við það norðvestanvert.  Hún er úr Carraramarmara.  Lágmynd á sökklinum sýnir krýninguna í  Nortre-Dame í París.  Styttan af Belain d'Esnambuc er skáhallt á móti við torgið.  d'Esnambuc kom til Martinique árið 1635 og gerði eyjuna að franskri nýlendu.

St-Louis-virkð er við sunnanvert torgið, umlukið sjó á þrjá vegu.

Aðalpósthúsið og héraðssafnið Musée Départemental de la Martinique eru sunnan við það.  Þar er hægt að kynnast landnámssögunni og siðum eyjaskeggja.  Minjar   frá dögum arawaka og karíba   eru   einkar athyglisverðar, en þær er að finna í sölum A og B.  Þar er m.a. að finna fallega leirmuni, sem indíánarnir gerðu.  Í sölum D til G er að finna framhald þróunarinnar í   tímaröð, s.s. hluti frá yngri skeiðum arawaka og styttur og  steinaxir karíba.  Í sal H er að finna sögu þrælahaldsins en í sölum I og J er að finna siði og venjur   íbúanna.  Þar eru  búningar, verkfæri, tæki og húsgögn auk mynda og texta, sem skýra lífsvenjur og  þjóðleg atriði.  Í sal  K er enn að finna lífsskilyrði indíánanna, sem komu í fyrndinni frá Guyana og Venesuela.

Upplýsingamiðstöð ferðamála er 100m sunnan safnsins við Rue de la Liberté.

St-Louis dómkirkjan er höfuðkirkja borgarinnar.  Hún var endurbyggð árið 1978 eftir teikningum 19.aldar arkitektsins Henri Pick. Guðshús, sem þar stóðu áður, eyddust annað hvort í stríðum eða við náttúruhamfarir.  Núverandi kirkja á að geta staðist jarðskjálfta.  Í henni er að finna fallegar steindar rúður og legsteina þekktra bæjarbúa.

Verzlanahverfið er allt umhverfis dómkirkjuna.  Þar er m.a. að finna alls konar franskar lúxusvörur (ilmvötn, áfengi, matvörur og skartgripi) á hagstæðu verði, gjafavörur og alls konar minjagripi, madras hálsklúta, uppstoppaða fiska, skeljakeðjur, kreólaskartgripi, dúkkur o.fl.

*Ávaxta- og grænmetismarkaðurinn er við endann á Rue Blénac eða Rue Siger sé gengið frá dómkirkjunni.  Þar er iðandi líf á morgnana og alls kyns ilmur í lofti.  Allur þessi tegundafjöldi er svolítið ruglandi fyrir Evrópubúa.

Fiskmarkaðurinn er aðeins vestar við Rivière Madame, þar sem litríkir bátarnir leggjast að eftir næturveiðarnar og selja aragrúa fisktegunda.

Maison de la Culture er menningar- og stjórnsýslumiðstöð  austan fiskmarkaðarins við Boulevard du Général de Gaulle.  Húsið var byggt árið 1979.

Vieille Marie er gamla nýlenduráðhúsið við Rue de la République.  Rétt hjá, við Valnytorg, er dómshúsið og styttan af Victor Schoeler á grænum bletti.

Schoeler-bókasafnið stendur nýendurnýjað við norðvesturhorn torgsins.  Henri Pick lét reisa það árið 1189 (heimssýningin í París) í rómansk-býzantískum stíl.

Préfecture, andspænis bókasafninu, er aðalstjórnsýslusetur héraðsins.

Gerbault- og Desaix-virkin eru ofan við og norðan miðborgarinnar.

Umhverfi Fort-de-France
Varnaðarorð:  Fontain-Didier og Case-Navire dalurinn eru hættuleg svæði fyrir göngufólk vegna baneitraðrar slöngutegundar, lensuslöngunnar, sem er allalgeng.  Marðartegund nokkurri (mangústa), sem lifir á slöngum, var sleppt á svæðunum til að halda þessari og öðrum slöngutegundum í skefjum.  Merðirnir eru þó ekki vel séðir í grennd við mannabústaði, því að þeir gera sér tíðförult í hænsnakofa og gera mikinn usla þar.  Að auki eru eðlur og ýmsar fuglategundir ekki óhultar fyrir þeim.

Didier-sléttan umlykur borgina og þaðan er frábært útsýni yfir umhverfið.  Bezt er að komast þangað eftir þjóðvegi N2 og síðan hliðarvegi D45.  Við þá vegi standa stór og falleg einbýlishús í nýlendustíl og suðræn tré.  Í litskrúðugum görðunum eru dásamlega fallegur blómagróður. D45 endar við hina þekktu og vinsælu Didierölkeldu í unaðslegu umhverfi.

*Balatakirkjan (1928) var byggð eftir teikningum arkitektsins Wulfeff, sem hafði Sacré Coeur á Montmartre í París til fyrirmyndar.  Hún er á grózkumiklu svæði með Pitons Du Carbet í bakgrunni og virðist illa í sveit sett.  Samt er hún skoðunarverð og þá ekki sízt leiðin að henni, þar sem útsýni er mjög fagurt.

Schoeler er fiskiþorp 5 km vestan höfuðborgarinnar.  Anse Collat baðströndin við Fond Lahaye er 2 km vestar.  Strendurnar á þessum slóðum eru ekki meðal hreinustu baðstranda eyjarinnar.  Fremur er mælt með ströndunum á skaganum sunnan Fort-de-France.  Þangað er m.a. hægt að komast með  mótorbátum frá borginni.

Le Lamentin er 7 km austan höfuðborgarinnar.  Bærinn er 20 m.y.s. og þar búa 23.000 manns. Þangað er greiðust leið um hraðbraut nr. N1.  Rétt utan bæjarins er stærsta iðnaðarsvæði Martinique, s.s. miðleiðis milli hans og höfuðborgarinnar, í La Californie, er olíuhreinsunarstöð.  Alþjóðaflugvöllurinn er nokkrum km sunnar.

Náttúrugarðarnir á Martinique eru nokkur sundur slitin náttúruverndarsvæði.  Skoðunarverðust eru eldfjallasvæðin í norðvesturhlutanum, lystigarðurinn við Fonds-St-Denis (sérstakur trjágarður; 15 km norðan höfuðborgarinnar), næstum allt fjalllendið í suðurhlutanum (Montravailskógurinn) og Presqu'ile La Caravelle (austan La Trinité með rústum Dubucherragarðsins og orlofsstaðnum við fjársjóðsvog).  Nánari upplýsingar fást hjá Parc Naturel Régional de la Martinique, Caserne Bouillé, Rue Redoute du Matouba, F-97200 Fort-de-France; sími 721930.

Skoðunarferðir
Ferð frá Fort-de-France til Saint-Pierre (fram og til baka; 70 km).
Útúrkrókur til Le Précheur og Anse Céron (14 km).
Áframferð til Morne-Rouge.
Frá Saint-Pierre til Deux-Choux um Fond-St-Denis (14 km).