Menntun.  Menntakerfið er sniðið eftir evrópsku munstri með menntamálaráðuneyti í fararbroddi.  Lögum samkvæmt er menntun á grunnskólastigi frí og skólaskylda gildir fyrir öll born.  Áherzla hefur verið lögð á að útrýma ólæsi, sem nær til rúmlega fjórðungs íbúanna eldri en 15 ára.  Æðri menntastofnarir, s.s. Hinn sjálfstæði þjóðarháskóli Hondúras (1847), eru aðallega í Tegucigalpa.

Menningarmál.  Listir og byggingarlist frá tímunum fyrir og eftir komu Spánverja eru áberandi í menningu íbúa landsins.  Majaborgin Copán, sem státar af minnismerkjum hámenningar maja, er sérstaklega áhugaverð.  Hún uppgötvaðist á fyrri hluta 16. aldar og var endurbyggð 1839.  Spænska byggingarlistin sýnir márísk-, gotnesk- og einkum barokáhrif.  Nútímamenning landsins hefur ekki fætt af sér marga marga fulltrúa vegna fátæktarinnar.  Flestir samtímalistamenn eru undir áhrifum frá nýlendutímanum og merki gömlu indíánamenningarinnar (maja) eru áberandi í verkum þeirra.  Samtímaþema kemur líka fram í verkum margra málara og rithöfunda, einkum í ljóðagerð og smásögum.

Velferðarmál og heilsugæzla.  Þróun þessa málaflokks hefur verið lík og í öðrum ríkjum Mið-Ameríku, þ.e.a.s. í átt til þess, að allir eigi visa þjónustu á þessum sviðum.  Árið 1955 var sett vinnulöggjöf, sem veitti öllum rétt til vinnu, lágmarkslauna, átta stunda vinnudags, frelsi til að stofna verkalýðsfélög, rétt til launasamninga og verkfallsrétt.  Félagsleg þjónusta og velferðarmál urðu samt útundan, vegna þess, að margir, sem starfa fyrir einkafyrirtæki eru ekki tryggðir og njóta þar með ekki lögbundinna réttinda til ókeypis þjónustu.  Heilsugæzlan er víðast mjög ófullnægjandi fyrir fátækt verkafólk, bæði í borgum og dreifbýli.  Dánartíðni er há meðal láglaunafólks, sem á við veikindi, vannæringu og malaríu að stríða.

Daglegt líf.  Fjölskyldan er meginkjarni daglegs lífs í landinu og mikil áherzla er lögð á samheldni og tryggð innan hennar.  Góðvinir fjölskyldnanna verða oft beinir aðilar að þeim sem guðforeldrar (compadres).  Þessi heiður er oft staðfestur við giftingar- eða skírnarathafnir.  Borgaraleg hjónabönd eru algeng og margt ungt fólk er í sambúð.  Mörg hjónaleysi láta gefa sig saman síðar við hátíðlega athöfn, þegar þau  hafa safnað nægum peningum til hátíðahaldanna.

Matur.  Margs konar sérréttir eru kenndir við hin ýmsu landsvæði, s.s. sopa de hombre (mannasúpa) og aðrir sjávarréttir í suðurhlutanum, queso con chile (ostur með sílipipar) í vesturhlutanum og cazabe (rótarstappa; cassava) meðal garifunaindíánanna í norðurhlutanum.  Um allt land má fá tamales e yucca con Chicharrón (steikt cassavarót með svínakjöti).  Aðalfæða fátæklinganna er maís, sem er oft snæddur í tortillabrauði, baunir, cassavarót og hrísgrjón.  Kjöt og grænmeti eru fáséðir réttir á borðum fátækra.  Bilið milli ríkra og jafnvel miðstéttarinnar og fátækra er gífurlegt.  Venjulega búa fátækar fjölskyldur á landsbyggðinni á litlum skikum lands og í borgunum búa þær í smákompum með moldargólfum (cuarteríos).

Menningarstofnanir.  Meðal þeirra eru Þjóðartónlistarskólinn og Lýðveldissögusafnið (1993) í Tegucigalpa og Forngripasafnið í Comayagua.  Þjóðarháskólinn (1847) í höfuðborginni státar af rúmlega 30.000 stúdentum.  Mörg leikhús bjóða verk á spænsku og ensku.

Íþróttir og afþreying.  Hinn 3. febrúar ár hvert heiðra landsmenn verndardýrling þess, meyna frá Suyapa, sem var nefnd eftir þorpinu, þar sem stytta hennar fannst.  Knattspyrna er ástríðuíþrótt margra landamanna og það er tæpast til þorp eða byggðarlag, sem styður ekki eitthvert lið.  Landsliðið hefur staðið sig nokkuð vel og náði í undanúrslið heimsmeistakeppninnar 1998 og var í öðru sæti 1999 í Amerísku keppninni eftir að hafa sigrað BNA, Úrúgvæ, Kúbu, Jamæka og Kanada. Ferðaþjónustan nýtur góðs af mörgum beztu íþróttastöðum landsins.  Tækjaköfun, sund og sjóstangaveiði eru vinsæl afþreying á ferðamannastöðum í grennd við Cannoneyju fyrir norðurströndinni.