Búseta manna í Hondúras er orðin meira en 2100 ára.  Rústirnar í Copán í vesturhlutanum gefa til kynna, að þar hafi verið miðstöð menningar maja áður en þeir færðu sig út á Yukatanskagann.  Flestir indíánanna eru af lenkastofni.  Nú er þá einkum að finna í grennd við landamæri Gvatemala, þar sem forfeður þeirra bjuggu áður en Kólumbus kom til skjalanna.  Í norðausturhlutanum búa einangraðir hópar indíána (jicaque, moskító og paya), sem tala ekki spænsku og fækkar óðum.  Langflestir landsmanna, u.þ.b. 90%, eru mestizos (blendingjar indíána og Spánverja).  Á Karíbaströndinni eru flestir þeldökkir, frá Karíbaeyjum og garifuna.  Þar er enska útbreidd.  Opinbert tungumál Hondúras er spænska og rúmlega 80% íbúanna eru rómversk-katólskir.  Mótmælendur eru aðallega í austurhlutanum og á Bayeyjum.  Mótmælendum hefur fjölgað verulega síðan fellibylurinn Mitch geisaði árið 1998.

Á fyrri hluta 20. aldar fluttu margir íbúanna frá miðhálendinu niður á raka og heita norðurströndina, þar sem Sameinaða ávaxtafélagið vantaði starfskraft.  Norðvesturláglendið og vestur- og suðurhálendið eru þéttbýlustu svæði landsins.  Mikil mannfjölgun um miðja 20. öldina olli atvinnuleysi og húsnæðisskorti og hún er enn þá meiri en meðalfjölgun í heiminum, þótt mikið hafi dregið úr henni á síðasta áratugi aldarinnar.  Flestir íbúanna búa í dreifbýli, í litlum þorpum eða einangruðum byggðum og innan við helmingur býr í borgum.  Á tveimur síðustu áratugum 20. aldar varð hröð fjölgun í og umhverfis höfuðborgina Tegucigalpa.  Húsnæði varð strax ónóg, fátækrahverfi risu umhverfis borgina, vatns- og loftmengun jókst og glæpum fjölgaði.  Annars staðar í landinu hafa litlar breytingar orðið vegna fjalllendis, skóga og lélegra vega.