Helmingur þjóðarinnar lifir beint og óbeint af landbúnaði, sem stendur fyrir u.þ.b. þriðjungi brúttóþjóðartekna.  Þrátt fyrir ýmsar framfarir í landbúnaðinum á áttunda áratugnum, er afraksturinn hinn minnsti í Sa-Asíu.  Margt veldur því:  Veðurtjón vegna fellibylja, fjárskortur, erfiðleikar við að byggja góðar áveitur og ekki sízt eignarhald á landi, sem haldið hefur velli allt frá nýlendutímanum.  Fáir landeigendur ráða næstum helmingi ræktarlands, sem þeir láta undirverktaka eða verkafólk erja.  Hægfara þróun í átt til umbóta hefur bætt kjörin að einhverju leyti en mikil fólks-fjölgun er þrándur í götu og búin verða minni og minni við skiptingu innan fjölskyldna.  hrísgrjón og maís eru aðalfæða íbúanna, þannig að megináherzlan er lögð á þá ræktun en kartöflu- og maniokframleiðslan skiptir stöðugt minna máli, þótt innfæddir þurfi þá fæðu líka.

Nautgriparækt er tiltölulega vanþróuð.  Hún og alifuglaræktin fullnægja engan veginn eftirspurn á heimamarkaði.

Fiskveiðar eru í stöðugri framför og stefnt er að því að gera þennan atvinnuveg að þýðing-armikilli útflutningsgrein.

Kókoshnetur og afurðir þeirra eru aðalútflutningsvörur Filipseyja, eða u.þ.b. þriðjungur heimsframleiðslunnar.  Þurrkaðir kókoskjarnar eru helmingur hennar.

Sykur skipaði áður fyrsta sæti í útflutningnum en heimsmarkaðsverð lækkaði niður fyrir framleiðslukostnað.  Árið 1983 var framleiðsla sykurs 2,5 milljónir tonna en 1985 1,3 milljónir.  Sykurreyr er aðallega ræktaður á Negros (75%).  Þar olli samdrátturinn ólýsanlegri fátækt og neyð, því að verkamennirnir misstu vinnuna.

Aðrar veigamiklar útflutningsvörur auk timburs eru: Bananar, ananas, manilahampur, sísal, tóbak og hrágúmmí.

Filipseyjar eru ríkar af verðmætum efnum í jörðu en skortir enn þá verksmiðjur til að fullvinna þau, þannig að mestur hluti þeirra er fluttur út óunninn.

Fullvinnsluiðnaður beinist helzt að landbúnaðarafurðum.  Auk matvæla- og neyzluvöruiðnaðar er vefnaðar- og leiðuriðnaður mikilvægur.