Eitt alvarlegasta afbrot, sem hægt er að fremja á hafi úti, er að neita að hlýða stjórnendum skipa og gera uppreisn gegn þeim.  Einhver frægasta uppreisn um borð í skipi átti sér stað á „Bounty”, brezku skipi á Suður-Kyrrahafi 28. apríl 1789.

„Bounty” var 250 tonna skip.  Það var undir stjórn harðstjórans William Bligh.  Það var á leið frá Tahiti með farm brauðaldintrjáa til Vestur-Indía, þegar næstráðandi um borð, Fletcher Christian, snérist gegn ofbeldi Bligh skipstjóra.  Fletcher og margir óánægðir sjómenn tóku stjórn skipsins í sínar hendur.  Bligh og 18 sjómenn hliðhollir honum voru neyddir til að fara frá borði um borð í 7 m langan bát og voru skildir eftir.

Þótt Bligh væri harðráður og héldi uppi stífum aga, var hann líka hugaður og úrræðagóður maður.  Mennirnir í léttabátnum höfðu litlar matarbirgðir og engin kort, en Bligh varð ekki skota-skuld úr að sigla tæplega 6000 km leið í vesturátt til Tímoreyjar.  Þar fundu þeir hollenzka byggð.  Aðeins einn maður hafði látizt á hinni 48 daga leið.  Óvinveittir innfæddir á einni eyjanna á leiðinni drápu hann.  Þessi ferð í opnum báti yfir úthafið er meðal mestu hetjudáða, sem hafa verið unnin á hafinu.  Eftir nokkurra mánaða dvöl á Tímor komust Bligh og félagar til Englands með hollenzku skipi.

Eftir að hafa losað sig við Bligh og kumpána hans snéru Fletcher og félagar skipinu í austur og sigldu alla leið til Tahiti.  Um borð voru líka nokkrir menn, sem höfðu ekki tekið þátt í uppreisninni.  Það hafði ekki verið pláss fyrir þá í léttabátnum.

Fjórtán áhafnarmeðlimir ákváðu að verða eftir á Tahiti.  Átta fóru aftur um borð með Fletcher og léttu akkerum.  Þeir óttuðust að hinn langi armur ensku réttvísinnar næði þeim.  Þeir tóku 12 pólinesískar konur með sér, sumar sem eiginkonur, og sex innfædda karlmenn.

Þeir héldu áfram í austurátt unz þeir komu til Pitcairneyjar eftir tæplega 2.650 km siglingu.  Eyjan var óbyggð og þar var gnótt fersksvatns, villtra ávexta og annars ætilegs.  Þessi eyja var svar við bænum uppreisnarmanna.  Þeir tóku allt nýtilegt úr „Bounty” og brenndu síðan skrokkinn.

Nærri tveimur árum eftir uppreisnina sigldi brezka herskipið „Pandora” inn í höfnina á Tahiti í leit að uppreisnarmönnunum.  Fjórtánmenningarnir, sem höfðu orðið eftir þar, voru allir teknir höndum, hvort sem þeir voru sekir eða saklausir, og fluttir um borð í „Pandora”.  Þeir voru geymdir í ljós- og loftlausu búri, sem iðaði af rottum.  Eftir árangurslausa leit að „Bounty” og hinum uppreisnarmönnunum, snéri „Pandora” stefni til Englands.  Fyrir ströndum Ástralíu strandaði skipið.  Aðeins 10 fanganna tókst að komast á land á næstu óbyggðu eyju.

Þeir, sem komust af, bæði úr áhöfn „Pandora” og fangarnir sigldu á björgunarbátum í vestur-átt í tvær vikur, þjáðir af hungri og þorsta úti á sjó og ofsóttir af óvinveittum innfæddum á eyjunum, sem þeir heimsóttu á leiðinni.  Lokst tókst þeim að finna evrópska byggð.  Föngunum af „Bounty”, sem eftir lifðu, var skilað til Englands, þar sem þeir voru dregnir fyrir rétt.  Sjö voru sýknaðir en þrír voru fundnir sekir og hengdir.

Í febrúar 1808 kom bandarískt skip, „Topaz”, til Pitcairneyju.  Aðeins einn skipverjanna af „Bounty” var eftir á lífi.  Hann var John Adams, sem hafði tekið sér nafnið Alexander Smith.  Allir hinir, bæði enskir og tahitískir, höfðu drepizt í innbyrðisátökum vegna illvígra deilna.  Beinir afkomendur uppreisnarmannanna búa enn þá á eyjunni.