Sofía, Serdica eða Sardica í fornöld, er höfuðborg Búlgaríu í samnefndu héraði.  Hún stendur á sléttu við rætur Balkanfjalla í vesturhluta landsins.  Hún er stærsta borgin og miðstöð viðskipta, iðnaðar, samgangna og menningar.  Iðnaður borgarinnar byggist aðallega á framleiðslu málma, timburvöru, gúmmívöru, vélbúnaðar, efnavöru, elektrónískra tækja og samgöngutækja, matvöru, vefnaðarvöru, fatnaðar, skófatnaðar og batíkvöru.  Ferðaþjónustan verður æ mikilvægari tekjulind borgarinnar.

Sofíuháskóli var stofnaður 1888.  Meðal annarra æðri menntastofnana eru tækniskólar, iðnskólar, listaskólar, Búlgarska vísindaakademían (1869), Læknaakademían (1972), Tónlistarskóli ríkisins (1904) og Cyril og Methodius-þjóðarbókhlaðan.  Meðal hinna mörgu og áhugaverðu safna borgarinnar eru Náttúrugripasafn ríkisins, Forngripasafnið, Þjóðlistasafnið, Mannfræðisafnið, Sögusafn Sofíu og Byltingarminjasafnið.  Meðal sögulegra bygginga eru kapella hl. Georgs (var áður rómverskt baðhús), sem er elzta hús borgarinnar, rústir kirkju hl. Sofíu (6. öld), Dómkirkja Alexanders Nevskys (s.hl. 19. aldar) og Buyuk Dzhamiya-moskan (15. öld).

Skammt frá núverandi borgarstæði var byggð þrakverja, sem Rómverjar lögðu undir sig í kiringum árið 29 f.Kr.  Snemma á 2. öld e.Kr. var byggðin víggirt á dögum Trajanusar keisara og hét þá Serdica.  Húnar rændu og eyddu byggðinni í kringum árið 447 og endurbygging fór fram á 6. öld, þegar þetta landsvæði tilheyrði býzanska keisaranum Justinian I.  Árið 809 lögðu Búlgarar það undir sig og nefndu það Sredets en það varð aftur býzantískt á árunum 1018-1185, þegar annað búlgarska ríkið var stofnað.  Ottómanar náðu völdum árið 1382 og um svipað leyti var nafnið Sofía tekið upp eftir 6. aldar kirkjunni.  Árið 1878 losnuðu Búlgarar undan veldi Ottómana og fengu sjálfstæði.  Næsta ár varð Sofía að höfuðborg landsins.  Í síðari heimsstyrjöldinni varð borgin illa úti en var að mestu endurbyggð eftir 1975.  Áætlaður íbúafjöldi árið 1990 var tæplega 1,2 miljónir.