Þótt
samhljómur ríki á menningarsviði og opinberum menningarstofnunum
Brasilíu, er gífurleg gjá á milli fámenns hóps auðkýfinga og
langflestra landsmanna, sem lepja dauðann úr skel.
Á milli þessara stétta er tiltölulega fámenn miðstétt.
Laun
eru sett upp sem margfeldi af lágmarkslaunum vegna ríkjandi verðbólgu.
Tveir þriðjuhlutar verkamanna fá tvöföld lágmarkslaun eða
minna. Þriðjungur
verkamanna í norðausturhlutanum fær aðeins hálf lágmarkslaun eða
minna. Verð matvæla og
laun hækka ekki samstiga og kaupmáttur lægstu launanna gerir launþeganum
ekki kleift að kaupa meira en einn brauðhleif og hálfan lítra af mjólk
á dag.
Verkamenn
njóta ýmiss konar fríðinda, s.s. sjúkra- og atvinnuleysistrygginga,
eftirlauna, skyldusparnaðar og orlofs.
Vinnuveitandinn sér um að skila þessum upphæðum til
Tryggingarstofnunar ríkisins og þær auka launakostnað þeirra
talsvert. Útgjöld ríkisins til félagsmála eru meiri en vegna hermála.
Þrátt fyrir það, eru flestir hundóánægðir með lágar
greiðslur frá ríkinu. Flestir
verkamenn og fjölskyldur þeirra lifa fátæklegu lífi og ná varla
endum saman. Húsnæði í
borgum er dýrt og vegalengdir miklar í og úr vinnu.
Mörg
vandamál heilbrigðiskerfisins eru til kominn vegna vannæringar og
landlægra sjúkdóma, s.s. malaríu, gulu, hitasótt (dengue), niðurgangi,
berkla, ormatæringar og hinnar óttalegu chagas-veiki.
Flestir þessara sjúkdóma gera lítið vart við sig á hálendari
landsvæðum og á jaðarsvæðum hitabeltisins.
Oswaldo Cruz stofnunin í Rio de Janeiro er aðalrannsóknarstöð
hitabeltissjúkdóma.
Tekizt
hefur að mestu að útrýma þessum sjúkdómum í borgum landsins, en
þeir berast stöðugt þangað aftur með fólki, sem tekur sig upp af
landsbyggðinni og flyzt til borganna.
Skorti á hreinlæti og lélegu húsnæði í fátækrahverfunum
hefur aðallega verið kennt um. Frumstæðar
heilsugæzlustöðvar, bæði á vegum ríkisins og hjálparstofnana,
hafa lagt áherzlu á að bæta heilsufarið í þessum hverfum, einkum
með því að sinna verðandi mæðrum og ungabörnum.
Flestir
brasilískir spítalar eru reknir af hinu opinbera og u.þ.b. fimmtungur
er einkarekinn. Hlutfallslega
fjölgar læknum verulega frá norður- og norðausturhlutum landsins suður
á bóginn og um miðvesturhlutann og flestir eru þeir í suðausturhlutanum.
Langflestar heilsugæzlustöðvar eru í borgum.
Mikill munur er á þjónustu við hátekjufólk, sem leitar
gjarnan til einkarekinna stöðva, eða fátæklinganna, þótt flestir
læknar starfi að hluta til frítt á stöðvum, sem þeir leita til.
Fjöldi opinberra stofnana rekur heilsugæzlustöðvar en
starfsemi þeirra er háð fjárveitingum og er því víðast mjög
takmörkuð. |