|
Forsögulegir grafhaugar hafa fundizt í Tennessee.
Síðar veiddu nokkrir hópar indíána á þessu svæði og settust þar að.
Hinir helztu þeirra voru shawnee, sem hurfu á brott, þegar fyrstu
Evrópumennirnir komu, chickasaw, sem gerðu kröfu til vesturhluta
svæðisins en settust ekki að, creek, sem veiddu í miðhlutanum og
Cherokee, sem gerður kröfu til mið- og austurhlutans en bjuggu
aðallega austan Holston- og Tennessee-ánna. Mesta byggð þeirra var
sunnan Litlu-Tennessee-árinnar.
Spánverjar könnuðu Tennessee-svæðið um miðja 16. öld og Englendingar
og Frakkar síðla á 17. öld. Veiðimenn komu inn á fjallasvæðin frá
brezku nýlendunum við Atlantahafið á sjöunda tugi 18. aldar og skömmu
síðar komu landnemar. Upp úr 1770 bjuggu margar fjölskyldur frá
Virginíu og Norður-Karólínu í dölum ánna Holston, Watauga og
Nolichucky.
Eftir sjálfstæðisstríðið stofnuðu landnemarnir aí austurhlutanum ríkið
Franklin með John Sevier sem landstjóra. Norður-Karólína náði svæðinu
undir sig árið 1788 en lét síðan BNA það eftir. Þá varð til
Bandaríkjahéraðið sunnan Ohio-árinnar (1790).
Reynslan af Franklinríkinu og þátttaka í stjórnsýslu svæðisins hvatti
íbúana til að sækja um fylkisréttindi. Ráðstefna var haldin í
Knoxville í janúar 1796. Þar var samin stjórnarskrá og fylkisréttindi
fengust í júní sama ár. Sevier var kosinn fylkisstjóri og William
Blount og William Cocke voru kosnir til setu í öldungadeildinni í
sambandsþinginu og Andrew Jackson varð þingmaður í fulltrúadeildinni.
Blóðugum átökum milli landnemanna og indíána linnti að mestu í
sjálfstæðisstríninu en cherokee- og og creek-indíánar héldu áfram
óreglulegum herförum á Cumberland-svæðinu þar til Spánverjar hættu
stuðningi við þá árið 1795. Langvarandi samningaviðræður um
yfirráðarétt á landi indíána fylgdu í kjölfarið. Á árabilinu
1770-1835 voru margir samningar undirritaðir og smám saman tókst
fylkisstjórninni að ná undir sig öllu landi indíánanna, sem urðu að
hrökklast lengra til vesturs.
Snemma á 19. öldinni einkenndist tíðarandinn af plantekrubúskap og
þrælahaldi í mið- og vesturhlutum fylkisins en smábændur með fáeina
þræla bjuggu í austurhlutanum. Tennessee skipaði sér í raðir
Suðurríkjanna áður en borgara/þrælastríðið hófst en reyndi að komast
hjá aðskilnaði með því að styðja stjórnarskrárflokkinn í hinum
veigamiklu kosningum 1860. Þegar stríðið brauzt út næsta ár, leiddi
Isham Harris fylkisstjóri íbúana nauðuga til liðs við Suðurríkin.
Tennessee var meðal mestu vígvalla stríðsins. Stórar orrustur voru
háðar við virkin Donelson, Shiloh, Murfreesboro, Chattanooga, Franklin
og Nashville. Sambandssinninn Andrew Johnson var herlandstjóri hins
hersetna fylkis frá 1862-65, þegar hann varð varaforseti og síðar
forseti BNA.
Eftir stríðið tókst óvinsælli minnihlutastjórn William G. “Parson”
Brownlow að koma á sáttum við sigurvegaranna, þannig að fylkið slap
við langvarandi hersetu. Demókrataflokkurinn réði stjórnsýslunni
síðla á 19. öldinni, þegar mest áherzla var lögð á baráttuna gegn
fátækt og unnið að iðnvæðingu og aukinni nýtingu skóga, og náma (kol,
járn og kopar).
Þrátt fyrir mikinn skoðanaágreining innan demókrataflokksins, tókst
honum að halda völdum snemma á 20. öldinni. Eftir síðari
heimsstyrjöldina varð Tennessee að mestu tveggja flokka fylki, sem
kaus lýðveldissinna til setu í báðum deildum þingsins í Washington DC
en demókrata til embættis fylkisstjóra.
Í heimskreppunni dró Tennessee Valley Authority úr afleiðingum hennar
og bjó í haginn fyrir framtíðarvexti iðnaðar. Oak Ridge var einn
mikilvægustu staðanna, sem þróuðu atómsprengjuna og hröð iðnvæðing kom
í kjölfar síðari heimsstyrjaldarinnar. Á níunda og tíunda áratugnum
var uppbygging iðnaðar orðin svo mikil, að fylkið stóð frammi fyrir
miklum ákvörðunum um umbætur í umhverfismálum. |
