|
Hinn 4. júlí 1584 vörpuðu tveir enskir landkönnuðir á
vegum Sir Walters Raleigh akkerum fyrir strönd þessa landsvæðis.
Skýrsla þeirra um þetta landsvæði var jákvæð, þrátt fyrir að það væri
byggt indíánum, og nýlenduleiðangur var sendur á vettvang næsta ár.
Hinn 17. ágúst 1585 var stofnað til nýlendu á Roanoke-eyju en byggðin
var yfirgefin ári síðar. Annar hópur á vegum Raleigh lenti á eyjunni
22. júlí 1587. Landnemarnir 121 voru undir forystu John White.
Barnabarn hans, Virginia Dare, fædd 18. ágúst 1587, var fyrsta barn
enskra foreldra, sem fæddist í Ameríku. White sigldi aftur til
Englands til að ná í vistir. Þegar hann kom til baka 1590, sáust
engin merki um nýlenduna. Árið 1629 gaf Karl I, Englandskonungur, Sir
Robert Heath leyfisbréf fyrir landinu sunnan Virginíu, Carolina, og
árið 1663 gaf Karl II út 8 leyfisbréf fyrir jafnmörgum hlutum þessa
svæðis. Eigendurnir skiptu svæðinu í Norður- og Suður-Karólínu og
settu landshlutunum sérstök grundvallarlög og ríkisstjórn eftir
hugmyndum enska heimsspekingsins John Locke. Grundvallarlögin gerðu
ráð fyrir fjögurra deilda þingi og þremur aðalsstéttum. Þau komust
aldrei alveg á koppinn og voru afnumin árið 1693.
Eignarhaldið á nýlendunni, sem stóð yfir frá 1663 til 1729, var
óróasamt vegna sjálfstæðis landnemanna, sem áttu til að reka hvimleiða
landstjóra. Karólínusvæðin urðu eigendum sínum ekki féþúfa og árið
1728 seldu sjö þeirra krúnunni hluta sína. Árið 1744 skipti áttundi
eigandinn á sínum hlut og minni landræmu í Norður-Karólínu.
Nýlendubúarnir héldu áfram uppreisnum sínum gegn yfirvöldum, sem voru
konunglegir landstjórar. Á árunum 1765-71 var andspyrnuhópur
(Regulators) virkur gegn konunglegu valdstjórninni og neitaði að
greiða skatta.
Árin eftir sjálfstæðisstríðið. Fyrsta bráðabirgðaþingið koma saman
árið 1774 og sendi fulltrúa á fyrsta sambandsþingið. Norður-Karólína
varð fyrst til að fela fulltrúum sínum þar að greiða atkvæði með
sjálfstæði 12. apríl 1776. Fyrsta stjórnarskrá fylkisins var lögleidd
18. desember 1776. Hermenn fylkisins tóku þátt í mörgum afgerandi
orrustum í sjálfstæðisstríðinu og árin 1776 og 1781 réðust brezkar
hersveitir inn í fylkið. Fulltrúar voru sendir á stjórnlagaþingið
1787 en þeir neituðu að samþykkja uppkastið vegna þess að það gæfi
sambandsstjórninni of mikil völd. Fylkisbúar tóku ekki þátt í fyrstu
forsetakosningunum. Eftir samþykkt mannréttindalaganna staðfesti
Norður-Karólína stjórnarskrá BNA (19. nóv. 1789).
Á tímabilinu frá staðfestingu stjórnarskrárinnar til borgara/þrælastríðsins
ríkti mikil ólga milli austur- og vesturhlutanna vegna þingfulltrúa og
hins mikla fjölda íbúanna, sem tóku sig upp og héldu vestur á bóginn
til að nema ný landsvæði. Í febrúar 1861 hafnaði fylkisþingið
aðskilnaði frá BNA, en þegar Abraham Lincoln sendi út herkvaðningu,
breyttist afstaðan. Hinn 20. maí 1861 var aðskilnaður samþykktur. Í
borgara/þrælastríðinu börðust rúmlega 120.000 hermenn frá
Norður-Karólínu með Suðurríkjahernum og fylkið varð fyrir meira
mannfalli en nokkurt annað fylkja Suðurríkjanna. Á síðasta ári
stríðsins var Norður-Karólína matarforðabúr Suðurríkjahersins. Árið
1867 réði Norðurríkjaherstjórn ríkjum á endurreisnartímanum.
Stjórnarskráin, sem var lögleidd 1886, veitti negrum kosningarétt og
sama ár hóf Ku Klux Klan ógnaröldina í fylkinu. Alríkisstjórnin
kallaði her sinn heim frá fylkinu árið 1868.
20. öldin. Fyrri helming aldarinnar einbeittu yfirvöld og íbúarnir
sér að hefðbundinni framleiðslu tóbaks og vefnaðarvöru. Síðari
heimsstyrjöldin jók á fjölbreytni iðnaðarins og eftir stríðið efldist
sú þróun enn meira. Fylkið er enn þá mikill tóbaksframleiðandi en
framtíð þessa iðnaðar verður æ óvissari og vefnaðariðnaðurinn berst í
bökkum vegna ódýrari innflutnings. Nálega helmingur íbúanna býr og
starfar í þéttbýli, þannig að þörfin fyrir félagslega þjónustu vex
stöðugt. Ströng umhverfislög vernda einstæð strandsvæði fylkisins
gegn iðnvæðingu. |
