|
Búsetu manna má rekja a.m.k. 10.000 ár aftur í tímann.
Fólkið, sem bjó á Illinois-svæðinu í kringum 1300 myndaði stærsta
samfélag norðan Mexíkó. Fyrstu Evrópumennirnir, sem fóru um landið,
voru líklega franski landkönnuðurinn Louis Jilliet og franski
jésúítatrúboðinn Jacques Marquette árið 1673. Fimm arum síðar byggði
franski landkönnuðurinn Robert Cavelier, sieur de La Salle, virkið
Crevecoeur (nú Creve Coeur) við enda Peoria-vatns og Illinoi-ána.
Fyrsta varanlega franska byggðin reis í Kaskaskia árið 1720 en þá var
þar indíánaþorp. Nokkrum árum áður (1712) var allt land sunnan
Illinois-árinnar innlimað í franska héraðið Louisiana. Frakkar héldu
að mestu uppi vinsamlegum samskiptum við indíána og gerðu engar
alvarlegar tilraunir til að gera svæðið að nýlendu.
Brezk yfirráð hófust 1763, tveimur árum eftir Parísarsamningana, sem
voru gerðir í lok franska-indíánastríðsins. Indíánahöfðinginn Pontiac
sætti sig ekki við niðurstöðurnar og gerði uppreisn, sem olli þessari
töf. Ástandið í nýlendunni var að mestu óbreytt eftir yfirtöku Breta
en nokkrir franskir landnemar fluttust brott til St louis, Hatchez og
annarra borga í Mississippi-dalnum. Árið 1774 sameinaði brezka
stjórnin svæðið héraðinu Quebec.
Í sjálfstæðisstríðinu réðist her Virginíumanna undir stjórn George
Rogers Clark inn í héraðið og náði brezku virkjunum í Cahokia og
Kaskaskia. Virginíustjórn bætti svæðinu norðan Ohio-árinnar við hérað
sitt sama ár. Eftir stríðið fékk Bandaríkjastjórn yfirráðin og
Virginíustjórn lét það af hendi árið 1784. Massachusetts og
Connecticut máttu samkvæmt nýlendusamningunum færa út kvíarnar til
vesturs án takmarkana en afsöluðu sér þeim rétti árið 1785 og árið
1787 varð svæðið hluti Norðvesturhéraðs. Árið 1800 skipti
Bandaríkjastjórn Norðvesturhéraðinu og gerði núverandi Illinois að
hluta Indiana-héraðs. Illinois-hérað náði þá yfir næstum allt
núverandi svæði, mestan hluta Wisconsin og hluta núverandi Minnesota,
sem bættist við 3. febrúar 1809.
Núverandi landamæri Illinois voru ákveðin 3. desember 1818, þegar
landið varð 21. fylki BNA og aðrir hlutar fyrrverandi héraðs voru
innlimaðir í Michigan. Margir landnema Illinois komu að sunnan og
þess vegna voru margir hlynntir þrælahaldi í hinu nýja fylki. Árið
1823 lögðu þingmenn meirihlutans í þinginu, sem var hlynntur
þrælahaldi, fram tillögu um þing til að breyta stjórnarskránni.
Tilgangurinn var að lögleiða þrælahald, þótt hann kæmi hvergi skýrt
fram í tillögunni, sem var vísað til þjóðaratkvæðagreiðslu og var
felld með miklum mun atkvæða 1824. Morð afnámsleiðtogans Elijah P.
Lovejoy árið 1837 var vitnisburður um þrautseigju þeirra, sem voru
hlynntir þrælahaldi. Árið 1832 var 500 sac-indíánum vísað úr landi
eftir ósigur þeirra gegn hvítum íbúum Norður-Illinois. Þeir höfðu
lengi haldið uppi árásum undir forystu höfðingjans Svarta-Hauks.
Fjöldi innflytjenda frá Nýja-Englands- og Mið-Atlantshafsfylkjunum kom
til Illinois næstu árin og hagvöxtur jókst. Gröftur
Illinois-Michigan-skurðarins hófst 1836 og fleiri opinberum verkefnum
var hrundið af stokkunum, þannig að við gjaldþroti lá.
Andstæðingum þrælahalds óx ásmegin við fjölgun innflytjenda frá
fylkjunum í norðri áratuginn fyrir borgara/þrælastríðið.
Demókrataflokkurinn beið ósigur gegn sameiningarflokki andstæðinga
þrælahaldsins í kosningunum 1854 og tveimur árum síðar spratt
lýðveldisflokkur fylkisins upp úr þessum sameiningarflokki. Í
sögulegri kosningabaráttu árið 1858 um sæti í öldungadeild
Bandaríkjaþings milli Stephen Douglas, frambjóðanda demókrata, og
Abrahams Lincoln, frambjóðanda lýðveldisflokksins, náðu demókratar
meirihluta í sameinuðu þingi, sem kaus þingmenn til öldungadeildar
sambandsþingsins. Kjörmenn Illinois studdu Abraham Lincoln í
forsetakosningunum árið 1860. Demókrataflokkurinn var andsnúinn
borgara/þrælastríðinu frá árinu 1862 og hinir Suðurríkjasinnuðu
Riddarar gullna hringsins unnu sér mikinn stuðning í fylkinu.
Efnahagslíf fylkisins varð æ viðfeðmara í stríðinu og eftir það.
Stórbruni í Chicago í október 1871 gerði 100.000 manns heimilislaus og
eignatjón var metið á 300 miljónir dollara.
20. öldin. Iðnaður jókst hröðum skrefum og aðflutningur verkamanna
jókst til borganna. Fylkið státaði af góðu samgöngukerfi, sem
byggðist í kringum vatnaleiðirnar milli Michigan-vatns og Mississippi-fljótsins.
Chicago var miðstöð iðnaðarins og uppbygging hans var hin mesta í sögu
BNA. Um miðjan sjötta áratug 20. aldar var stáliðnaðurinn kominn í
fyrsta sæti og nam u.þ.b. helmingi vergrar þjóðarframleiðslu. Næsta
áratuginn bættust við bíla- og dekkjaverksmiðjur við og verksmiðjur,
sem þjónuðu geimferðaáætluninni.
Hagvöxtur jókst áfram á níunda áratugnum en íbúafjöldinn var óbreyttur.
Íbúum Chicago fækkaði um 220 þúsund og efnahagur Austur-St Louis
hrundi. Á tíunda áratugnum kepptust stjórnvöld við að laða að nýjan
iðnað og auka markaðshlutdeildina erlendis.
Landbúnaðurinn hélt velli fram á síðasta áratug 20. aldar, þótt flóðin
1993 yllu gífurlegu tjóni. |
