|
Indíánar, sem bjuggu á svæðinu áður en Evrópumenn komu til
sögunnar, voru af algonquianætt. Sextán ættkvíslir þeirra á
Connecticut-svæðinu töldu 6000-7000 manns. Pequot-indíánarnir
voru hinir einu, sem veittu yfirgangi Evrópumanna viðnám, en
hinir lifðu í sátt og samlyndi við landnemana. Þeir lifðu
að mestu á dýra- og fiskveiðum og söfnun og ræktuðu aðeins
maís, grasker, baunir, sætar kartöflur og ýmsar
berjategundir.
Nýlendutíminn. Hollendingurinn Adriaen Block varð fyrstur
til að kanna árdal Connecticut árið 1614. Þar var
skinnaverzlunarsvæði fram til 1625, þegar Hollendingar
byggðu nokkur virki. Að þeim gengnum komu Englendingar
undir forystu Winslow af Plymouth, sem stofnaði til byggðar
við Windsor árið 1635. Aukins áhuga á frjósömum jarðvegi og
trjáauðgi Connecticut gætti æ víðar meðal landnema í
Massachusetts og margir þeirra tóku föggur sínar og fluttu
til svæðisins. Fjölmennasti hópurinn kom undir forystu
fríkirkjuprestsins Thomas Hooker í júní 1636. Hann var
kornið, sem fyllti mælinn að mati Pequot-indíánanna og
fjandsamleg viðbrögð þeirra leiddu til útrýmingar
ættflokksins á árunum 1636-37.
Samkvæmt úrskurði aðaldómstóls Massachusetts í marz 1636,
leyfðist landnemum í Connecticut að stofna eigin stjórn, sem
stjórnaði eftir eigin höfði þar til hún fékk nokkurs konar
grundvallarlög til að fara eftir 1639. Stjórn svæðisins
byggðist á þessum lögum þar til nýlendan hlaut konunglega
viðurkenningu árið 1662.
árið 1685 bárust stjórninni þau skilaboð frá James II,
konungi, að nýlendan yrði sameinuð nýlendubandalagi
Nýja-Englands. Þegar hinn konunglegi landstjóri, Edmund
Andros, kom í eigin persónu í október 1687 til að taka við
grundvallarlögunum og völdunum, var honum tilkynnt, að þau
væru falin í stóru, holu tré, lagaeikinni. Connecticut var
hluti af sambandinu þar til James II var velt úr sessi í
byltingunni 1688-89.
Síðla á 17. öldinni og langt fram eftir hinni 18. ollu aukin
landnám í norðurnýlendunum fjölgun árása indíána, sem höfðu
þá fylkt sér við hlið Frakka. Í upphafi franska
indíánastríðsins (sjöárastríðsins) árið 1754, skipulögðu
landnemar í Connecticut landnámsbyggð í Wyoming-dalnum í
Pennsylvaníu undir stjórn Connecticut til ársins 1786.
Sjálfstæðisstríðið og fyrsti hluti sjálfstæðistímans. Íbúar
Connecticut mótmæltu brezku lögunum um stimpilgjald
kröftuglega og tóku áberandi þátt í sjálfstæðisstríðinu.
Nýlendubúar rufu opinberlega tengslin við Stóra-Bretland í
júlí 1776 og í október varð Connecticut sjálfstætt ríki.
Rúmlega 40.000 íbúanna þjónuðu í byltingarhernum. Bretar
brenndu Danbury árið 1777 og rændu New Haven, Fairfield og
Norwald 1779. Í september 1781 eyddu brezkar hersveitir
undir forystu Benedikt Arnold New London og Groton að mestu
í eldi.
Stríðið árið 1812 var mjög óvinsælt í Connecticut. Þegar
Massachusetts sendi fulltrúum sínum boð um að koma til þings
og mótmæla stríðinu, voru íbúar Connecticut þeim sammála og
buðu þeim að funda á þeirra svæði. Hartfordfundurinn
samþykkti margar breytingar á stjórnarskránni til að draga
úr völdum sambandsstjórnarinnar en engar þeirra urðu að
veruleika.
Fylkisréttindi. Þrælahald var afnumið í Connecticut árið
1848. Í forsetakosningunum 1860 studdi fylkið Abraham
Lincoln og í borgara/þrælastríðinu börðust íbúarnir við hlið
hans og framleiddu skotfæri. Stríðið styrkti efnahag
fylkisins. Iðnaður og fjármálastarfsemi blómstruðu og
járbrautirnar hættu að byggja eingöngu á flutningi
landbúnaðarafurða. Eftir 1870 hvarf sjálfsþurftarbúskapur
af sjónarsviðinu, iðnvæðing jókst og borgir stækkuðu.
Iðnaðurinn krafðist aukins fjölda verkamanna og fjöldi
innflytjenda jókst. Í kringum 1910 voru u.þ.b. 30% henna
1.114.756 íbúa fylkisins fæddir erlendis. Flestir komu þeir
frá Írlandi, Ítalíu, Rússlandi, Þýzkalandi og Austurríki.
Á 20. öldinni óx sérhæfðum iðnaði, sem hafði verið stofnað
til í lok 19. aldar, enn fiskur um hrygg, þ.m.t. stál-,
skotvopna-, silfur-, úra- og klukkuiðnaður. Hartford varð
leiðandi miðstöð í tryggingamálum í BNA. Síðari
heimsstyrjöldin gerði fylkið að hinu fremsta í framleiðslu
flugvélahluta, kafbáta auk hluta og tækja fyrir
geimferðaáætlunina. Tengsl iðnaðarins við varnarmál BNA dró
úr kreppueinkennum, sem gerðu vart við sig víða í kjölfarið.
Á níunda áratugi 20. aldar voru tekjur einstaklinga í
fylkinu með hinum hæstu í BNA og atvinnuleysi meðal hins
minnsta. Snemma á 10. áratugnum urðu fjármála-, trygginga-
og fjármálamarkaðirnir fyrir alvarlegum skelli. Þá fyrst
neyddust yfirvöld fylkisins til að leggja tekjuskatt á
borgarana til að stemma fjárlögin af. |
