Ferðamenn, sem koma til borgarinnar, hvort sem er til skemmri eða lengri dvalar, komast ekki hjá að verða varir við kraftinn og ysinn, sem ríkir.  Skammtímagestir ganga gjarnan eftir Calle Florida, göngugötunni með lúxusverzlununum, og dást að allsnægtunum, sem eru til sölu, og velklæddu fólkinu.  Þar er hægt að fá ýmsar vörur á góðu verði, einkum heimsþekktar leður- og ullarvörur, og bregða sér í gæðasteikhús, sem eru mun ódýrari en í BNA og Evrópu.  Á kvöldin og nóttunni er hægt að heimsækja næturklúbba (boite) til að dansa tango, sem á uppruna sinn í hverfum lágstéttanna í borginni og er sagður lýsa skapgerð íbúa borgarinnar (porteno).

Stutt heimsókn í borginni er tæpast fullkomin nema kíkt sé á La Boca, fallegan hluta borgarinnar við mynni Riachuelo-árinnar, þar sem fyrstu landnemarnir komu að landi.  Þarna er fjöldi ítalskra veitingahúsa og við sumar göturnar (Caminito) eru prýddar timburhúsum máluðum í skærum litum, sem færðu borgarbúum verulegan auð á 19. öldinni.

Gestirnir taka líka eftir trjáprýddum breiðgötum, sem liggja á mörkum hverfa miðborgarinnar með fjölbýlishúsum á báðar hendur.  Á mestu umferðartímum eru göturnar stíflaðar af farartækjum, að hluta til sérkennilegum smárútum (colectivo), sem eru argentínsk uppfinning, sem setur svip sinn á borgina.  Þessar rútur eru yfirleitt troðfullar og stanza sjaldan og fólkið stekkur út og inn á meðan þær eru á ferð.  Bílstjórarnir, oftast meðeigendur í útgerð þeirra, eru yfirleitt skrautlegir náungar, sem sitja ekki á sér að koma með alls konar athugasemdir um allt milli himins og jarðar, fótbolta, veðrið, stjórnmál o.fl.  Þeir eru líka þekktir fyrir óvægið aksturslag og eru orðnir ímynd streitunnar og hraðans í borginni.

Fæstir ferðamannanna gera sér ferðir út fyrir miðborgina, sem er aðeins lítill hluti Buenos Aires vegna þess, að flest, sem heillar þá er þar.  Samt er ekki hægt að segjast hafa kynnzt og skilið borgina nema að hafa skoðað úthverfin, sem auka skilninginn á tengslum borgarinnar við aðra hluta landsins.  Á síðari hluta 20. aldar var fólksfjölgunin þar fimmfalt meiri en annars staðar í landinu.  Hverfaskiptingin er ákaflega greinileg, þar sem íbúar hvers hverfis eiga sína fundarstaði á börum eða kaffihúsum.  Þetta einkenni má rekja til nýlendutímans, þegar slíkir mótsstaðir voru verzlanir og krár (pulperia).

Loftslagið.  Temprað loftslag Plata-strandsléttunnar er einkennandi í borginni.  Það er heitt og rakt á sumrin (desember til febrúar) með 28°C meðalhita.  Á haustin og vorin er veðurlag og hitastig sveiflukennt.  Veturnir (júní-ágúst) eru mildir og rakir og meðalhitinn er 11°C.  Meðalárshitinn er u.þ.b. 16°C.  Frost getur orðið á tímabilinu maí til september en snjór er mjög fátíður.  Vindstyrkur er yfirleitt ekki mikill, þótt Kári láti stundum að sér kveða frá september til marz.  Úrkoman er mest í marz.

Borgarmyndin.  Borgin er á norðaustanverðri Pampa-sléttunni, þar sem árósar Paraná breikkar og Plataáin bætist í þá.  Austur- og norðurmörkin eru við Plataána og helztu einkenni borgarinnar eru fjöldi kvísla, sem streyma um hana.  Miðborgin er á hæð með útsýni yfir Plataána og sunnan hæðarinnar streymir áin Riachuelo.  Aðrir borgarhlutar eru á flæðilendum ánna, sem eru mjög flatar.

Borgarsvæðið skiptist í tvennt, annars vegar fylkið, sem var stofnað 1880, og hins vegar úthverfin umhverfis það.  Á fylkissvæðinu býr sífellt minnkandi hlutfall íbúanna, því að úthverfin stækka stöðugt, þegar fleiri setjast þar að og fleiri iðnfyrirtæki byggjast upp.  Miðhluti borgarinnar er gamla nýlenduhverfið.  Þar eru þröngar götur, sem mynda ferhyrningslagað munstur, og nær yfir u.þ.b. 20 götur.  Þetta hverfi var Buenos Aires fram á síðari hluta nítjándu aldar.  Skipulag hefur verið losaralegra síðan og gatnamunstrið óreglulegra.  Fylkissvæðið er innan marka Riachuelo-árinnar og breiðgötunnar Avenida General Paz, sem var opnuð 1941 eftir nærri áratugs framkvæmdir.

Nútímaborgin þróaðist út frá hinu sögulega torgi Plaza de Mayo.  Þar standa ráðhúsið (Cabildo), sem var byggt á 18. öld og ríkisstjórnarhúsið (Casa Rosada), sem snýr upp eftir Avenida de Mayo.  Þessi breiðgata liggur að Þingtorginu (Plaza del Congreso) og þinghúsinu, sem var byggt snemma á 20. öldinni.  Allar vegalengdir í landinu miðast við litla 0-punktinn á torginu fyrir framan það.  Þarna er líka dómkirkja borgarinnar, sem er stór og stæðileg og var byggð á nýlendutímanum og flest hús sem minna á þennan tíma eru sunnan torgsins í San Telmo eða Barrio Sur, sem drabbaðist niður í heila öld áður en farið var að huga að viðhaldsvinnu og enduruppbyggingu.

Mest ber á fjórum byggingarstílum íbúðarhúsnæðis í borginni.  Algengust eru sambyggð einbýlishús meðfram gangstéttum með opnum inngarði, röð lítilla herbergja meðfram honum og eldhús í endanum.  Í upphafi 20. aldar, þegar íbúum borgarinnar fjölgaði ört, var þessum húsum skipt í smærri einingar.  Þessi þróun leiddi til tveggja og þriggja hæða húsa, sem voru styttri og mjórri en hin fyrstnefndu.  Stærð og lögun þessara fyrstu fjölbýlishúsa þróaðist út frá lóðastærðinni og þau urðu mjög algeng í miðstéttarhverfum borgarinnar, s.s. Palermo, Recoleta og Retiro, sem eru ásamt öðrum hverfum kölluð Barrio Norte (Norðurhlutinn).  Þessi hús voru líka byggð hlið við hlið við fjölda gatna í norðurhlutanum.  Í Belgrano-hverfinu, rétt norðan við Barrio Norte, standa risastórar íbúðablokkir á lóðum stórra einbýlishúsa, sem voru algeng í úthverfunum.

Fjórði byggingarstíllinn finnst í fátækrahverfunum, bárujárnskúrar, sem fjölgar stöðugt.  Þessi hverfi risu og rísa á einskismannslandi, þar sem óvissa ríkir um eignarhaldið.  Þau fóru að myndast á sjöunda áratugi 20. aldar í Buenos Aires.  Þarna búa aðallega aðfluttar fjölskyldur, sem leita betri lífskjara en í sveitunum.