Mara
þýðir sundurleitur og líklega fékk þjóðgarðurinn þetta nafn af
blettum gnýjanna og rándýra.
Í þessum þjóðgarði eru nálega 3 milljónir dýra á 3200
km² svæði. Fólk er á
ferð um hann allt árið og alltaf er eitthvað að sjá eins og hefur
vafalaust verið síðustu tvær milljónir ára. Við einhverja síðustu talningu var áætlaður fjöldi
grasbítandi hjarðdýra þessi: 1,4
milljónir gnýja, 550.000 gasellur, 200.000 sebrahestar, 60.000 ipalaantílópur og fjöldi
annarra grasbíta. Ljónin
eru hluti af þessu landslagi, bæði venjuleg og svartfext, auk fjölda
annarra kattardýra. Villihundar
sjást sjaldan á veiðum og hýenurnar, sem flestir halda að séu lúmskar
hræætur, sýna á sér allt aðra hlið, þegar þær stunda sínar
markvissu veiðar. Alls eru
95 mismunandi tegundir spendýra í garðinum, láðs- og lagardýr og
skriðdýr, 485 fuglategundir (leðurblökur ekki innifaldar),
tsetse-flugur og önnur skordýr. Innan
marka þjóðgarðsins, á 648 km² svæði, búa tvær ættkvíslir
maasaimanna, sem eru og hafa verið hluti af náttúru þessa landshluta
um langt skeið.
Gnýrinn
kysi örugglega að halda sig suður í lággresinu á ársvæðum
Serengeti, því hann á sér ekkert skjól fyrir rándýrum í Maasai
Mara. Hann bítur grasið
niður í svörð á stórum svæðum og eltir síðan úrkomuna í norðvesturátt.
Hjarðirnar (alls 1, 4 milljón dýra) halda, að því er virðist,
skipulagslaust, af stað í leit að beitarlöndum, en elta líklega eitt
forystunaut, sem ákveður af eðlishvöt, hvenær skuli haldið af stað
í áttina að Viktoríuvatni. Hin dýrin elta í smáhjörðum eða stök og brátt myndast
endalaus röð, sem líkist maurum úr lofti.
Áður en þau koma að vatninu sveigja þau til norðurs, yfir
Maraána inn í Kenja, þar sem nóg er að bíta við árnar, sem
steypast niður eystri brún Misgengisdalsins.
Þar dreifast dýrin um hæðirnar og dalbotninn.
Nautin eru í sífelldri hættu vegna rándýranna, sem skjótast
skyndilega út úr runnaþykkninu.
Í oktober halda dýrin af stað í suður á móti úrkomunni
til upprunalegra slóða. Á
þessari leið er fylkingin mjórri og dreifðari en á norðurleiðinni
án þess að nokkur viti ástæðuna.
Á leiðinni fara hjarðirnar um Olduvaigilið, þar sem Louis og
Mary Leakey grófu nokkra forfeður okkar úr röndóttum setlögunum.
Þar fundu þau líka tveggja milljóna ára forfeður gnýjanna,
þannig að þessi dýrategund hefur þraukað lengi, þrátt fyrir
margt mótlæti.
Umhverfisfræðingar
óttast, að ástandið á Serengeti Mara svæðinu eigi eftir að
breytast við ásókn manna eftir ræktunarlandi fyrir bygg til að geta
satt þorsta 40 milljóna bjórþyrstra Kenjamanna um eða upp úr aldamótunum
2000. Þeir kunna að hafa
rétt fyrir sér en eins og stendur er þetta svæði stórkostlegasta náttúrusýning
veraldar.
Þegar
ekið er inn á þessar slóðir frá Næróbí, er annaðhvort valin
efri eða neðri leiðin til Nakuru.
Efri leiðin er þægilegri á góðum vegum um háhlíðar
Misgengisdalsins en hin neðri liggur um holótta moldarvegi, sem ítalskir
stríðsfangar lögðu. Katólsk kirkja við rætur Misgengisdalsins er minnismerki
um veru þeirra þar. Báðar
leiðirnar liggja um 50 km leið að Kedongdalnum, þar sem maasaimenn réðust
á og myrtu 550 burðarmenn og „Trader Dick” hefndi síðar.
Skammt þaðan er Mayersbýlið, þar sem moranfólkið dansar
fyrir gestina í síðdegisteinu.
Þegar
beygt er til vinstri af gamla veginum, þar sem skiltið vísar til
Narok í 90 km fjarlægð, er ekið fram hjá jarðstöðinni við Margrétarfjall
og tveimur gömlum eldfjöllum. Það
er hægt að ganga upp á Longonotfjall og ganga á gígbrúninni í
2800 m hæð yfir sjó. Útsýnið
af fjallinu er erfiðisins virði.
Þrjú hundruð metrum neðar er Suswa spúandi gufum með allt að
1700 m langa hella, sem einungis þaulæfðir hellamenn eða fólk undir
stjórn vanra manna fær að skoða.
Narok
er lík tvíburabæ sínum Kajiado og er stjórnsýslumiðstöð Norður-Maasailands.
Þar er margt moranfólk á ferli og verzlar lítillega í skúraverzlunum,
sem kallast duka.
Sextán
km lengra er ryðgað rimlahlið veiðimálastofnunar við Brúná
(Ewaso Nyiro). Þaðan
liggja margar slóðir og erfitt að átta sig hvert skal halda, jafnvel
þótt skiltið sé uppi, sem er þó ekki alltaf.
Áttavitastefnan
til Keekerok, miðju Marasvæðisins, er suðvestur á miðleiðinni
eftir vondum moldarvegi í 72 km fjarlægð.
Heildarvegalengdin frá Næróbí til Keekerok á mismunandi
vondum og góðum vegum er 231 km, þannig að það borgar sig, ef efni
leyfa, að leigja flugvél til að skjóta sér þangað.
Flestir
gististaðir, mótel og tjaldbúðir, á Marasvæðinu bjóða eigin
safariferðir. Margir bjóða
loftbelgsferðir í bítið til að njóta umhverfisins úr lofti og á
eftir kemur kampavínsmorgunverður.
Þessar tjaldbúðir koma og fara en tvær til þrjár þeirra
virðast vera til frambúðar. Þar
ræður rómantíkin ríkjum við varðelda, afrískan stjörnuhimin og
þriggja rétta kvöldverði, sem einkennisklæddir þjónar bera fram
(verð frá 2.100 kr. á mann).
Keekerok
Lodge er gamaldags og þægilegt hótel frá nýlendutímanum, sem hefur
tapað hluta af töfrum sínum vegna iðnaðarsvæðisins á bak við. Mara Serena er uppi á brún í norðvestri og er lúxusútgáfa
af Maasai Enkang þorpi. Boðið
er upp á ferðir með gúmmíbátum niður Maraána.
Það
er hægt að loka hringnum um garðinn með ferð frá Keekerok til
Ol-oo-lolo, sem er til hægri frá trúboðs-stöðinni í Lemek (Fr.
Frans Mol þekkir maasaimenn vel).
Síðan er komið að vegamótunum við Ewaso Nyiro.
Maasaidraugabærinn
Narosura. Safariferð um þessar
slóðir er aðeins fyrir tjaldferðamenn, sem sjá um sig sjálfir.
Þá er haldið til suðausturs yfir Loitasléttuna.
Þar og í Loita Hills eru enn þá lítt breytt maasaiþorp, þar
sem íbúarnir klæðast 19. aldar, rauðum leiðurfötum og olkila
toga (vafningsbúningum; efnið í þá keypt í búðum).
Þarna eru engir vegir en nautgripagötur í staðinn, sem fjórhjóladrifin
farartæki komast um í þurru. Þegar
rignir er bugðótt slóð frá sléttunni til Ewaso Nyiro notuð og ekið
til vesturs til Maji Moto (heitt vatn) og niður á malbikaða veginn,
sem liggur til fátæklegs maasaiþorps, Narosura.
Þetta þorp er glöggt dæmi um vanhirðu, sem hlýzt af óreiðu
í stjórnskipulagi maasaiættkvíslanna.
Þar er markaður án nautgripa og byggð án hefðbundinnar stjórnar
og aga. Malbikaður
vegurinn liggur áfram niður að ánni og síðan á gömlum göngustíg
upp hlíðar Loitahæðanna. Öldungar
þorpsins minnast þessa stígs sem þjánigaleiðarinnar upp á hæðinar
til helgistaðar hinna sjö gömlu trjáa, sem þeir kalla eneeni n´kujit.
Þessi leið er því miður ómerkt.
Dularfullir
dalir og áhugavert fólk. Rétt
handan þessarar hæðar er hinn dularfulli
Laibondalur með þéttvöxnum skógi í grennd við þorpið
Entesekera. Þetta er óðal
il-aiser laibonættarinnar og erkibiskupa (núverandi höfðingi heitir
Simel. Hann klæðist bláum búningum í stað rauðra og hefur skíðahúfu
á höfði). Annað
skemmtilegt fólk á þessu svæði er il-Konono ættbálkurinn.
Stundum er erfitt að finn hann.
Þetta fólk leggur stund á járnsmíði og býr til sverð og
spjót maasaimanna.
Slóðarnir
ofan hæðanna eru erfiðir í þurru og ófærir í bleytu. Þaðan er fagurt útsýni í landslagi, sem er ekki enn þá
hluti af þjóðgarðinum. Einn
fegurstu staðanna er Empoopong og leiðin upp Nguruman hlíðina.
Þaðan sést yfir Magadivatnið.
Það
kemur að því, að þessar slóðir verða miðleiðis þjóðvegar,
sem verður lagður á milli Mara og Amboseli.
Hann mun liggja um Loita, Nguruman, Magadi og Kajiado.
Hann hefði átt að vera kominn fyrir löngu til að gera bezta
safarisvæðið, Maasailand, aðgengilegra. |